مرکز لوکوربوزیه ؛ موزه هایدی وبر 

غرفه لوکوربوزیه که به خاطر سقف شناور استیل و صفحات رنگی اش منحصر بفرد است، آخرین ساختمانی است که لوکوربوزیه پیش از درگذشتش در سال 1965 طراحی نمود. این بنا که ساخت آن در سال 1967 به اتمام رسید، یادگاری از نبوغ کوربوزیه بعنوان یک معمار، نقاش و مجسمه ساز است. این امر هم جنبه عمدی دارد – چرا که اساسا یک فضای نمایشگاهی برای نمایش آثار کوربوزیه است – و هم به صورت طبیعی روی می دهد، چرا که ساختمانی است با طراحی ای استادانه از جانب وی. نکته جالب این است که ساختمان از برخی لحاظ از ویژگی هایی که سبب شهرت کوربوزیه شد –بتن، سنگ، تکرار یکنواخت و… – فاصله گرفته است. این ساختمان استفاده از استیل و رهایی از قید طراحی مدولار را به نمایش می گذارد.

هایدی وبر، یک طراح داخلی موفق که به عنوان حامی و دوست کوربوزیه شناخته می شود، سفارش ساخت این بنا را داد تا هم، خانه ای کوچک برای خود او باشد و هم محلی برای قرار دادن آثار هنری کوربوزیه. انجام این پروژه که مطابق انتظار پیش رفت و تبدیل به یک اثر هنری کامل شد، اقدامی مناسب بود، چرا که همانطور که زیگفرید گیدوئن اشاره کرده است، “اساسا این ترکیب هنر هاست که این چنین قوی در هر آن چه که کوربوزیه طراحی می کرد حضور داشت.”

ساختمان متشکل از دو عنصر حجمی اصلی است: یک سایبان سقفی شناور و در زیر آن، یک حجم دو طبقه که روی یک کف بتنی قرار گرفته است. مکعب های مدولار با ساختار استیل و با ابعاد استاندارد طول و عرض و ارتفاع 226 سانتی متر، بدنه سازه ای حجم اصلی را شکل می دهند. برای دو طبقه بودن ساختمان، دو سری از این مکعب ها بر روی یکدیگر قرار گرفته اند. تمام عناصر ضروری شامل دیوار ها، پنجره ها، در ها و … به این قاب ها پیچ شده اند. ماهیت این مکعب های پیش ساخته یک پلان آزاد مهیا می کند که در صورت تمایل می تواند قسمت بندی شود و به راحتی برای یک فضای ترکیبی نمایشگاه/ خانه مورد استفاده قرار گیرد. به این صورت، همان طور که یورن اوتزون به خوبی آن را توصیف کرد، “لوکوربوزیه از قطعات استاندارد برای خلق فرم های منحصر بفرد به جای تکرار یکنواخت استفاده کرد”.

سازه سقف که بر روی چهار ستون مستطیلی قرار گرفته است، شامل دو صفحه مربعی با ابعاد 12 در 12 متر است که از صفحات جوش خورده تشکیل شده اند. هر مربع به شکل یک سایبان، یکی رو به بالا و دیگری رو به پایین قرار گرفته اند. سازه تماما پیش ساخته است؛ در کارگاه ساخته شده و در بزرگ ترین ابعاد ممکن به سایت منتقل شده است. سپس در حالت نهایی خود سوار شده و در نهایت به محل قرار گیری خود در سایت منتقل شده است. سایبان ها در طول دوره ساخت و ساز، هم محافظی در برابر نور خورشید و باران و همچون پوششی برای کل بنا بوده، و هم به عنوان یک عنصر نمایان در این بنا ایفای نقش کرده است.

پنل های براق در رنگ های اصلی به همراه شیشه، پوشش حجم اصلی را تشکیل می دهند. همچون سایر اجزای ساختمان، پنل ها دارای یک اندازه استاندارد –یک سوم اندازه مکعب های استیل- هستند. پنل ها و رنگ های آن ها در سطح خارجی بنا با یک ریتم قابل درک توزیع شده اند.

با وجود آن که به نظر می رسد در این پروژه تمرکز اصلی روی خود بنا بوده، بنا از سایت خود غافل نمانده است. در ها و پنجره هایی که رو به فضای خارجی می چرخند، مرز بین فضای داخل و خارج بنا را محو می کنند. یک بام سبز در زیر سایبان بنا باعث توجه به سایت زیبای بنا و قدردانی از آن می شود.

اولین طرحی که برای پروژه در سال 1961 به وبر ارائه شد، طرحی از یک بنای تماما بتنی بود. اما قبل  از سال 1962 کوربوزیه طرح را به گونه ای تغییر داد که این بار استیل به جای بتن در آن غالب شد. اگرچه در طرح نهایی تصمیم به استفاده از مقادیری بتن گرفت، اما آن را تنها در ارتباطات عمودی بنا به کار برد که شامل تنها دو عنصر می شود: راه پله داخلی در فضای دو طبقه کارگاه و رمپ خارجی، که هر دو از طبقه همکف تا بام ساختمان ادامه یافته اند.

منبع: archdaily

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو|فاطمه زنگی

در رابطه با این مطلب بیشتر بخوانید:

معماری موزه ی ون گوگ در هلند

ساختمان جدید موزه ی گالری هنر ونکوور

موزه هنرهای معاصر تهران

پویانو را در اینستاگرام دنبال کنید

به کانال تلگرام پویا نو بپیوندید