طراحی داخلی موزه عکاسی

معماری : Marcus Novais Arquitetura

موقعیت موزه عکاسی : فورتالزا، برزیل

زیربنا: 1940 مترمربع

سال: 2017

چالش طراحی خانه ای جدید برای یکی از بزرگترین مجموعه‌های عکاسی در برزیل که تا آن زمان از اطلاع عموم مخفی مانده بود، با حس مسئولیت‌پذیری بالایی برای نمایش این مجموعه تاریخی پذیرفته شد. این مجموعه هنری مشتمل بر بیش از 2000 قطعه شامل نام‌های تاریخی‌ای ازجمله استیو مک‌کری، هنری کارتیر برسون و مارسل گوتروت بود، که در کنار سایر هنرمندان پیشگام در تولید معاصر –ازجمله آندره لیون، کلودیا آندوجار، روسانجلا رنو و …به اشتراک گذاشته‌شد.

موضوع پروژه یک ساختمان موجود با تقریبا 2000 مترمربع زیربنا، واقع در محله وارجوتا، شهر فورتالزا واقع در استان سیرا در کشور برزیل بود. این محله با یک زندگی اجتماعی بسیار فعال، قطب خدمات غذایی محسوب می‌شود و یک مرکز ملاقات مهم برای مردم شهر است.

این ساختمان بعنوان دفتر سابق یک مدرسه انگلیسی، انستیتوی برزیلی- آمریکایی(IBEU)، دارای سازه‌ای با دهانه‌های متعدد، سقف‌های کوتاه، بازشوهای با عرض نامناسب، دسترسی ضعیف و یک نمای گنگ و کم‌تعامل کم با خیابان بود. قبلا در اولین مرحله از تکمیل، این ساختمان به قاب سازه‌ای و دیوارهای خارجی تقلیل یافته بود.

ساختمان درمجموع پنج طبقه دارد. در دسترسی اصلی، یک راه‌پله اصلی وجود دارد که محور ورودی موزه را تعریف می‌کند. در ارتباط با آن، یک رمپ برای افراد معلول وجود دارد که در ترکیب با نما مانند مجسمه طراحی شده‌است و با یک فضای خالی که مانند یک میدان کوچک عمل می‌کند، مورد تاکید قرار گرفته‌است. این فضای خالی یک درخت محلی از نواحی گرم‌وخشک شمال شرقی را در بر گرفته و بدین ترتیب یک عنصر محلی را وارد حجم سنگین ساختمان می‌کند. طبقه همکف شامل لابی، یک فضای ترکیبی با کافی‌شاپ ، کتابخانه، فروشگاه، سرویس‌های بهداشتی و قسمت نمایشگاه‌های موقتی است. نمایشگاه دائمی طبقات اول و دوم را با نقشه‌های مشابه در بر می‌گیرد و یک باغچه عمودی دلنشین در قسمت راهرو یک تغییر فضایی را تقریبا همچون یک تنوع بصری میان مراتب نمایشگاه به نمایش می‌گذارد. در طبقه سوم یک تراس قرار گرفته که بخشی از آن پوشیده است و رو به شهر دارد و به همراه یک اتاق چندمنظوره برای سخنرانی‌ها، کارگاه‌ها و رویدادها مورد استفاده قرار می‌گیرند. تمام بخش‌های اداری و اجرایی از جمله تجهیزات فنی مجموعه در زیرزمین واقع اند.

برای کنترل میزان نور طبیعی در ساختمان اندازه‌گیری‌هایی انجام شد. اهمیت این موضوع بخاطر حفاظت از آثار و کیفیت فضای موزه است. بیشتر بازشوهای ساختمان قدیمی بسته شده‌بودند، اما یک آتریوم مرکزی باقی مانده بود و در آن راهرو ساخته شده‌بود. این راهرو تعامل بصری به فضا افزوده و امکان گردش و حرکت را در مسیرهای خطی میسر ساخته‌است. برای دستیابی به ارتفاع بلند‌تر، سقف گچی کاملا برداشته شد، و شبکه شلوغ تیرهای اولیه با شبکه‌های تاسیساتی نمایان تطبیق داده شد. این شبکه‌ها شامل همه انواع تاسیسات از جمله نورپردازی، کنترل آب‌وهوا و داکت‌ تاسیسات الکتریکی درون این فضا بود.

تغییر شکل نما یکی از تغییرات چشمگیر در این پروژه بود. ساختمان موجود قبلا یک بلوک بیرون نشسته را که نمایانگر طبقات بالاتر بود – هرچند که با ضعف در ترکیب حجمی ساختمان ظاهر شده‌بود- شامل می‌شد. فراتر از آن، چندین مانع بصری از دیده‌شدن کامل ساختمان از داخل پیاده‌روها جلوگیری می‌کردند. کانسپت طراحی، ارزش ایجاد کردن برای این حجم بیرون‌زده بعنوان جزء اصلی نما، به همراه نمایی قابل تهویه با سازه فلزی و صفحات کامپوزیت آلومینیومی حفره‌دار (A.C.M.) بعنوان پوشش نما بود که جدای از حفاظت در برابر گرمای زیاد نور خورشید عصرها در فورتالزا، با ترکیب‌بندی طیفی از سایزهای مختلف حفره‌ها و ایجاد نوعی موزاییک، به این حجم ساده پویایی بخشید. دو سایبان در ساختمان تعبیه شده‌است. سایبان کوچک‌تر برای سایه‌اندازی ورودی اصلی بکار رفت تا استفاده از شیشه را در نما میسر سازد، زیرا شیشه موجب تعدیل حضور سایر مصالح در نما می‌شد، و سایبان بزرگ‌تر به شکل L با ظرافت در بالای ساختمان قرار گرفت تا برای حجم کلی تناسبات ایده‌آلی را بیافریند.

هدف اصلی پروژه خلق یک معماری معاصر بود که از طریق حجمش، بی‌زمانی و اعتدال اشکال و مصالح را انتقال دهد. البته این بدون فراموش کردن تناسبات عینی در نما – که به سادگی قابل دریافت توسط هر بیننده‌ای می‌باشد- میسر است.

طراحی داخلی موزه عکاسی

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو/فاطمه زنگی

منبع: archdaily