معماری دانشکده علوم سیاسی بلاواتنیک
نقطه آغاز این پروژه برای طراحان آن، قلب ساختمان یا همان “میدان” مرکزی آن بود. این فضا که ساختمان را از میانه برش زده است، فضایی عمومی است که تمام طبقات را به یکدیگر مرتبط می سازد و آن ها را تحت یک جزء واحد در می آورد. فضایی مرکزی در یک دانشکده علوم سیاسی بایستی متضمن باز بودن، ارتباط و شفافیت باشد. میدان مرکزی دقیقا همین نقش را با متصل ساختن طبقات به یک دیگر انجام می دهد. در نگاه اول، میدان تنها ارتباط بصری میان فضا ها را تامین می کند. اما نقش مهم تر آن، این است که زمینه را برای اجتماعات، ملاقات ها و فضاهای اجتماعی پدید می آورد. همراه گروه معماری و دکوراسیون داخلی پویانو باشید برای آشنایی با معماری دانشکده علوم سیاسی بلاواتنیک:
گروه معماری:Herzog & de Meuron
مکان:آکسفورد، انگلستان
سال:2015
در نظر طراحان این بنا، سازماندهی این معماری در بسیاری از جهات شبیه سالن های کنسرت یا تالار های کنفرانسی است که دارای تراس های به هم پیوسته و تکرار شونده تا طبقه آخر هستند. هر تراس می تواند عهده دار یک فضای مجزا -مثلا یک فضای مطالعه- و یا قسمتی از یک فضای یکپارچه بزرگ تر برای ارائه های رسمی تر باشد.
این میدان فضایی است که اجازه ارتباط برقرار کردن را می دهد و چه بحث ها و ملاقات ها رسمی باشند و چه دوستانه، چه از قبل برنامه ریزی شده باشند و چه بر حسب اتفاق، مشوق آن ها است.
دانشکده علوم سیاسی بلاواتنیک فضا هایی آکادمیک را در خود جای می دهد. این فضا ها دارای بخش هایی برای ملاقات ها، امور اداری، تحقیقات و سرویس هستند و همه آن ها توسط میدان به یک دیگر مرتبط شده اند. در طبقات پایین تر، ساختمان کاربری های بزرگ جمعی و آموزشی را که به جوّی آرام تر برای تمرکز نیاز دارند در خود جای داده است. دور تا دور این دانشکده مملو از فضاهای آکادمیک است، به طوری که از تراس خارجی مشرف به مجموعه رصدخانه ای رادکلیف و تمام ساختمان های آکسفورد در سوی دیگر است. این ساختمان طیفی گسترده از فضا های تدریس را –از اتاق های سمینار کوچک گرفته تا کلاس های بزرگ درس به فرم نعل اسبی- ارائه می دهد.
از آن جا که این بنا مشخصا در سمت جنوب غربی رصدخانه رادکلیف قرار گرفته است، اولین ساختمانی است که عابرین، بازدیدکنندگان و دانشجویانی که می خواهند از سمت جنوب به آن رصدخانه بروند با آن مواجه می شوند. این دانشکده پتانسیل این را دارد که دروازه ای به این بخش جدید از دانشگاه و نمادی از توسعه آن باشد. همسایگی این بنا دارای موقعیتی پیچیده شامل کلیسای سنت پائول و کالج سامرویل از دو طرف و انتشارات آکسفورد در خیابان والتون است.
کانسپت میدان در فضای داخلی کل معماری را به سوی تعریف اتاق ها سوق می دهد. این گودال عریض و گرد همچنین ظاهر خارجی دانشکده را نیز تعریف می کند. فرم استوانه ای این بنا به فرم ساختمان های دولت و دانشکده های علوم سیاسی در نقاط مختلف جهان شباهت دارد.
وجود یک سری صفحات انتقال یافته به فرم دایره های خالص هندسی، برگرفته از پارامتر های سایت و خطوط نقشه آن است. طبقات انتقال یافته یک سری احجام بیرون زده و فرورفته خلق می کنند و به وسیله حس انتقال توده ساختمان از سمت شمال غرب به مرکز سایت رصدخانه رادکلیف، نمایانگر جهت گیری خطوط اساسی پلان به آن سمت هستند.
ورودی اصلی در اواسط خیابان والتون و به شیوه ای کلاسیک، در زیر اولین طبقه اصلی آموزشی(طبقه اول) قرار دارد که فرم هندسی دایره ای آن، در راستای خیابان والتون به مستطیل تغییر شکل یافته است. این فرم راست گوشه با ادامه دادن خطوط ایوان کلیسای سنت پائول و تکرار تقارن ورودی ساختمان انتشارات آکسفورد، نشان از زمینه و سایت تاریخی این ساختمان دارد.
هدف تیم طراحی این پروژه، خلق بنایی با قابلیت ایفای نقش به عنوان نقطه عطفی هم برای ساختمان رادکلیف و هم برای فعالیت های آکادمیک دانشکده علوم سیاسی بوده است.
منبع: archdaily
گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو|فاطمه زنگی
در رابطه با این مطلب بیشتر بخوانید:
ساختمان جدید موزه ی گالری هنر ونکوور
پویانو را در اینستاگرام دنبال کنید
به کانال تلگرام پویا نو بپیوندید