معمار آمریکایی، «روبرت گارنی» (Robert Gurney) در پروژه نوسازی خانه آجری تاریخی چهار طبقه‌ای در محله جرج تاون در پایتخت ایالات متحده آمریکا، به دنبال افزایش چشم‌اندازها و ایجاد تعادل میان عناصر قدیمی و جدید بوده‌است.

این پروژه که نوسازی خانه آجری «کاکس رو» (Cox’s Row) نامیده شده شامل بازسازی یک خانه باریک آجری است که در بازه سال‌های 1805 و 1829 توسط «کولونل جان کوکس» (Colonel John Cox) ساخته شده که بعدتر در شهرداری جورج‌تاون مشغول به خدمت شده‌است. این خانه یکی از پنج خانه‌ای است که بعنوان بارزترین نمونه‌های معماری سبک فدرالی در این منطقه شناخته می‌شوند.

این خانه که نسبت به خیابان عقب‌نشینی دارد، از سه حجم مجرا تشکیل شده‌است: ساختمان اصلی چهارطبقه در جلو، یک حجم دو طبقه در مرکز و یک حجم پشتی که دارای بخشی یک‌طبقه و بخشی دوطبقه است. نمای جلویی آن دارای تناسباتی کامل و بی‌عیب است و دارای بیرون‌زدگی‌ها و تورفتگی‌هایی است که این نما را تلطیف می‌کنند.

طبق گفته روبروت گارنی که سرپرست استودیویی به نام خود در واشینگتون دی سی است، این بازسازی که برای زوجی با فرزندان بالغ صورت گرفته، به دنبال آن بود که ضمن احترام به گذشته، ساختمان را برای استفاده‌ای مدرن به روز کند.

گارنی در توصیف پروژه نوسازی خانه آجری گفت: «این پروژه برای احترام به تمامیت تاریخی معماری اولیه طراحی شده و در عین حال به دنبال به روز کردن آن برای پاسخگویی به نیازهای فضایی صاحب جدیدش و کلکسیون هنری وسیع او نیز هست. باغچه‌های پشتی و جلویی ساختمان بازطراحی شدند تا با معماری ساختمان بیشتر آمیخته گردند.»

تغییرات اعمال شده بر نمای خارجی در حداقل‌ترین میزان ممکن بودند. نمای جلویی دست نخورده باقی ماند، اما در بخش‌های دیگر پنجره‌های افزوده و یا بزرگ شدند و قاب‌های چوبی با قاب‌های استیل عوض شدند. یک نورگیر سقفی شیشه‌ای جلو آمده که از خیابان قابل مشاهده نیست، به سقف اضافه شد تا نوز طبیعی را تا عمق زیادی وارد خانه کند.

در داخل، طراح سعی کرد که فضای خان هرا بازتر کند و از حس تکه تکه بودن آن بکاهد. در طرح اولیه، بخش‌های جلویی و پشتی هم به لحاظ فیزیکی و هم به لحاظ بصری از هم منفک بودند و اتاق‌های پشتی کم‌نور و فاقد دسترسی کافی به باغچه بودند. علاوه بر این، یک قسمت از طبقه دوم از ساختمان اصلی جدا شده‌بود و تنها از طریق پلکانی در پشت دسترسی به آن ممکن بود.

این مشکلات با حذف برخی دیوارهای جداکننده، افزایش بازشوها و همینطور افزودن یک پلکان جدید در نزدیکی مرکز پلان ساختمان حل شدند. این پلکان که از چوب و استیل ساخته شده‌اند، از طبقه همکف آغاز شده و تا طبقه سوم ادامه می‌یابند.

یک پل در طبقه دوم یک دفتر کار خانگی را به اتاق مستر متصل می‌سازد. طبقه چهارم از طریق پلکان اولیه ساختمان در جلوی خانه قابل دسترسی است.

اجزای داخلی ترکیبی از المان‌های جدید و قدیمی هستند. ویژگی‌های منحصربفرد همچون گچکاری‌ها و ستون‌های تزیین‌شده، به صورت اولیه باقی ماندند. در برخی قسمت‌ها کفپوش تعویض شد و در برخی دیگر تنها ترمیم شد.

مجموعه‌ای از تزیینات امروزی در سرتاسر خانه استفاده شد، از جمله تعدادی از قطعات متعلق به نیمه قرن بیستم. دیوارهای به رنگ سفید رنگ‌امیزی شدند تا بعنوان زمینه‌ای سفید برای کلکسیون هنری وسیع مشتری ایفای نقش کنند.

انتخاب مصالح بر مبنای میل به احترام به ویژگی‌های این ساختمان 200 ساله بوده‌است. اجزای جدید قرار است در کنار المان‌های قدیمی اما در عین حال یکپارچه با آن‌ها باشند.

گارنی گفت: «این مداخله به گذشته احترام می‌گذارد و آن را پاس می‌دارد، اما آن را صرفا تکرار نمی‌کند.»

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو/فاطمه زنگی

منبع: dezeen.com