طراحی کافی شاپ و نمایشگاه مبلمان  ،  بازسازی، نمایشگاه ، سونگدونگ گو، کره جنوبی

معماران: Architects H2L

مساحت: 323.61 متر مربع

سال ساخت: 2019

عکسبرداری: Namsun Lee

شهر، معماری، خیابان

جاده یونموجانگ، 10 متر عرض و 1.2 متر کیلومتر طول دارد و در امتداد مرکز “سونگسو دونگ” است. ساختمان های این جاده، هر چه از سمت شرق به غرب می روید، بزرگ تر می شوند. کسب و کارهای کوچک، مثل آرایشگری ها، رختشویی ها و آژانس ها در ساختمان های کوچک قرار دارند و ساختمان های بزرگ به کارخانه ها اختصاص دارند. در این جاده، ترکیبی از اتمسفر مسکونی و صنعتی وجود دارد. وجه قدیمی این ساختمان های کوچک در تصرف کسب و کارهای کوچکی که در بالا به آن ها اشاره شد، می باشد و وجه جدیدتر این ساختمان ها، املاک مسکونی با حیاط های کوچک هستند. از نقطه نظر یک معمار، این حیاط های کوچک، پتانسیل گسترش یابی زیادی دارند.

تجدید حیاط شهری / نوسازی معماری

معمار این پروژه، فرصت مدل سازی مجدد یکی از ساختمان های کوچک که در دهه 70 ساخته شده و در جاده یونموجانگ قرار دارد را داشته است. در دهه 70، این امر بسیار مرسوم بود که یک ساختمان با دیوار گرانیتی محصور شود. هدف این معمار، این بوده که فضای اطراف این املاک کوچک را با مورد استفاده قرار دادن حیاط ال شکل در قسمت عقبی، در عین نگه داشتن دیوار گرانیتی دور ساختمان است، اما با بازسازی فضا در حین بازگردانی برخی از جذابیت های اصلی و پیشین آن.

معمار پروژه، اول از همه، وجوه پیشین این ملک مسکونی دهه متعلق به دهه 70 را آشکار کرد، آن هم به وسیله جایگزینی دیوارهای بتنی با دیوارهای شیشه ای به کمک محکم سازی ساختار با استفاده از فریم های فولادی. در فضای حیاط، یک درخت افرا کاشته شد که دور تا دور آن را تخته های گرانیتی تیره رنگی فرا گرفته اند که به عابرین اجازه می دهد در حین قدم زدن، نگاهی به داخل ساختمان بیندازند و روی حیاط و دیوار گرانیتی متعلق به دهه 70 آن تمرکز پیدا کنند. یک عنصر الحاقی سفید رنگ عمودی نیز در نظر گرفته شده و نرده ها فضای وید را پرد کرده اند که با کابل های فلزی کم ضخامت، ایمن سازی شده و به عابرین پیاده کمک می کند روی حیاط تمرکز داشته باشند.

طراح پروژه احساس خوبی درباره این که بخش های تاریخی را به صورت کامل با عناصر مدرن جایگزین کند، نداشته و آرزو داشته بتواند تاریخ روزانه دهه 70 سئول را در دل و جان این پروژه بازسازی کند. علاوه بر ایجاد فضای جدید، معمار پروژه، ورودی پیشین را که رو به ساختمان ها دارد، با دیوار شیشه ای ذکر شده در بالا جایگزین کرده و یک نمای خطی به وجود آورده است.

در ازای این عمل، ورودی در وجه پشتی ساختمان قرار گرفته و در نتیجه این کار، بازدید کننده ها باید از یک کوچه به حیاط ساختمان دسترسی داشته باشند. این به بازدید کننده ها اجازه می دهد به محض ورود به فضا، آن جذابیت دهه 70 را که در این پروژه بازسازی و بازنمایی شده است، تجربه نمایند. پنجره روی دیواری که رو به کوچه دارد با آجرهای سال 2018 پر شده است تا در هارمونی با گرانیت قرار بگیرد. مصالح دهه 70 و سنگ گرانیت تیره رنگ به صورت لایه بندی شده در در کوچه به کار رفته اند تا نقش یک واسطه را در ارتباط میان آجرها و گرانیت دهه 70 ایفا کنند. هدف معمار پروژه، این بوده که امکان تجربه حس و حال معماری مربوط به دهه 70 را در این ساختمان به وجود بیاورد.

“سونگسو دونگ” که یک منطقه نیمه صنعتی به شمار می آید و به صورت طبیعی در سال 1960 پدیدار شده است، به عنوان یک فضا برای تجدید حیاط شهری در نظر گرفته شده است. در طی گذشت پنجاه سال، این ملک از یک کسب و کار کوچک و محل اقامت به یک نمایشگاه مبلمان مدرن و یک کافی شاپ ترندی تغییر شکل پیدا کرده، اما در عین حال، جذابیت های پیشین و اصیل خود را حفظ نموده است. هدف معمار پروژه، این بوده که تطبیق پذیری معماری دهه 70 را با معماری مدرن به نمایش در آورد؛ انطباقی که در شخصیت متناقض سونگسو دونگ امروزی محو شده است و هارمونی زیبای هر دو را در خود دارد، هم قدیم و هم جدید.

به واسطه دیوار شیشه ای این ساختمان که جایگزین دیوار سنگین پیشین آن شده است، زمانی که در خیابان قدم می زنید، به جای یک ساختمان صلب قدیمی و شاید منزوی، یک بنای دعوت کننده و هیجان انگیز می بینید که بدون شک، شما را به داخل دعوت خواهد کرد. نمای تمام شیشه ای اعمال شده روی این ساختمان قدیمی باعث می شود بتوانید آن چه درون آن می گذرد را به راحتی از بیرون ساختمان مشاهده کنید و این چیزی است که یک نمایشگاه مبلمان و همچنین یک کافی شاپ امروزی نیاز دارد.

وقتی به نمای ساختمان نگاه کنید، به صورت واضح، متوجه تناقضی که میان شکل فعلی آن و چیزی که قبلا بوده است، می شوید. قرار گرفتن دیوار شیشه ای در یک جبهه و دیوارهای آجری در جبه های دیگر به خوبی این تناقض را نشان می دهد، اما چیزی که جالب است، به دل نشستن آن است، چرا که با حال و هوای این منطقه از شهر جور در می آید و یک نوع جذابیت دارد که از متفاوت بودن همین عناصر قدیمی و جدید برخاسته است.

پنجره ساختمان در محل تقاطع دو ضع ساختمان چرخید و کمی جلوتر به پایان رسیده است، یعنی در محلی که آجرها شروع شده اند.

اگر از حیاط هم به این ساختمان نگاه کنید، باز شیشه گسترده سطح نمای آن را می بینید که تا آن سوی بنا را به شما نشان می دهد. در فضای داخل ساختمان نیز همین تناقص جالبی که در نما وجود دارد، دیده می شود. در طراح داخلی فضا در عین این که تلاش بر این بوده تا هویت دهه هفتادی ساختمان حفظ شود، تا حد ممکن از صلبیت و سنگینی سازه قدیمی کاسته شده است. کافی است نگاهی به نرده های لبه طبقه بالا بیندازید. این نرده ها سبک و کابلی شکل هستند و باعث شده اند فضای طبقه پایین و طبقه بالا به بهترین شکل ممکن با هم ارتباط داشته باشند.

وقتی به ساختمان وارد می شوید، در یک سمت فضا مبلمان را مشاهده می کنید و در سمت دیگر، شاهد کانتری هستید که مربوط به کافی شاپ می باشد و دستگاه قهوه ساز و دیگر اقلام مربوط به کافه داری روی سطح آن به چشم می خورند. برای چیدمان فضا به جای صندلی های معمول از مبل های راحتی و مدرن استفاده شده که دو رنگ سبز و زرد را به نمایش می گذارند و هارمونی خوبی با دکوراسیون اینداستریال فضا دارند.

دیوارهای داخلی بنا به همان شکلی که در گذشته داشته اند، رها شده اند و این جزئی از طرح در نظر گرفته شده از سوی معمار بوده است. این دیوارها با آجر اکسپوز پوشیده شده اند و هیچ گونه پوششی ندارند. مشابه طراحی داخلی منظور شده برای فضای طبقه اول را در طبقه دوم نیز می توان مشاهده کرد. بنابراین، این دو فضا یکپارچه و به هم پیوسته هستند.

به طور کلی، با توجه به این که تم کلی این شهر و منطقه، تمی صنعتی است، دکوراسیون داخلی و طراحی فضای داخل این کافه نمایشگاه نیز صنعتی یا همان اینداستریال در نظر گرفته شده است که یکی از بارزترین عناصر آن، همان عناصر اکسپوز هستند و دیوار آجری اکپسوز، یکی از آن هاست. دیگر مواردی که روی صنعتی بودن سبک طراحی داخلی این فضا تاکید دارند، کابل های فلزی نرده طبقه دوم و کفپوش بتنی به کار رفته در کف فضا هستند.

در آخر نیز خوب است اشاره شود که این ساختمان با وجود تمایزی که از بناهای مجاورش دارد، با آن ها یکی و هماهنگ است و جزئی از کل بافت یگانه منطقه به نظر می رسد.

معماری و دکوراسیون داخلی پویانو

منبع: Archdaily