طراحی معماری موزه هنرهای زیبا در سوئیس (سوئیس – Chur, Switzerland) یکی از چالش های مهم برای اضافه کردن فضای اضافه به ساختمانهای موجود گفت و گوهایی است که بین معمار اصلی و طرح های جدید شکل می گیرد. دراین زمینه امکان هایی متفاوتی وجود دارد و این معمار است که تصیم نهایی را برای طرح مورد انجام می گیرد.

معماران باید تصمیم بگیرند که از طرح کنونی ساختمان تقلید کنند ، آن را به شیوه ی جدیدی بازسازی کنند ویا طرح کاملاً جدیدی را ارائه دهند.

موزه ی هنرهای زیبا بوسیله ی Barozzi Veiga پروژه ای است که به صورت مستقل عمل می کند و همزمان با یکپارچه سازی با سایت خود برای ایجاد ارتباطی با فضای عمومی ، از تزیینات نمای ساختمان و فضای داخلی برای برقراری ارتباط بین دو قسمت مجزا ی موزه استفاده می کند.

استفاده ی ساختمان از این ویژگی ها باعث ایجاد تعادل بین ساختمان قبلی و ساختمان جدید می شود و بازسازی ساختمان قبلی و تطبیق جزییات و ظرافت آن با محیط اطراف نشان دهنده ی قابلیت های ساختمان حاضر است.

انسجام فضای شهری

عملکرد اصلی این طرح وارونگی است بوسیله ی مخفی کردن گالری و فضای نمایشگاه و تاثیرآن بر خیابان به حداقل می رسد، و فضای عمومی جدیدی خلق می شود با حذف کردن مرز سایت ها و باز کردن به فضای عمومی. این تغییر باعث می شود که ویلا به یک مجتمع باز بین ساختمان تاریخی و همسایه های آن و محلی برای گفتمان شخصیت های اجتماعی و عمومی تبدیل شود.

در حالیکه عملکرد قسمت بیرونی به منظورآزاد کردن طبقه ی همکف موجب جدایی بناها می شود، فضای داخلی به طریق متفاوتی عمل می کند. تقسیم بندی فضای داخلی با دو قسمت جدید وقدیمی به گونه ای است که یک ساختار، ترکیب و همگونی را القاء می کند وتنها یک با محور گردش عمودی ساختمان ها ازهم جدا می شوند. درحالیکه طرح جدید یک ساختمان مستقل است نقش آن به عنوان فرمی با تفسیری جدید از سیستم داخلی قابل تعریف است. ساختار متقارن ساختمان ها متشکل از یک فضای مرکزی احاطه شده توسط یک سری از پارتیشن ها است که همانند Villa Planta، موجب ایجاد یک رابطه منسجم بین هر دو قسمت و فرم دهی به ورودی های بازدیدکنندگان ساختمان می شود.

تزئینات پالادیانی

همراه با ترکیب برنامه، این پروژه همچنین دارای زمانمندی مشخصی برای جزئیات در نما از طریق تکرار یکنواخت و ساده است. الگوی تزیینی بنا از معماری اصیل تاریخی اطراف نشأت می گیرد و در حالیکه در جستجوی یک رابطه با تأثیرکم بین فضای شهری قبلی و جدید است، ایده ی یکی شدن بدون تکراریا کپی کردن المان های اولیه را تقویت می کند. بدین طریق ، نماها ترکیب می شوند و تزیینات بیرونی را نمایان و روشنی ساختمان را تقویت می کنند. اما در عین حال استقلال ساختمان از ویلا را تقویت می شود.

“ساختمان جدید موزه ی هنرهای زیبا قدمی رو به جلودراتصال با ساختمان قدیمی وباغ اطراف آن و ایجاد ارتباط با ترکیب اصلی شهراست. همزمان قسمت جدید به دنبال هویتی مستقل برای خود است. ساختمانی که قادر است تعلقش را به یک مکان و یک شهر نشان دهد اما همزمان به تمام مکان ها می تواند متعلق باشد.”

نویسنده : فاطمه زنگی

منبع: archdaily