سازه بازی کودک ؛ حجم های از چوب پوشیده شده متقاطع، یک فضای بازی، مخصوص بچه ها، را خلق کرده اند که امکان حرکت بچه ها داخل آن و بالا رفتن و پایین پریدن از آن وجود دارد. این سازه معماری در حومه شهر ماساچوست واقع شده است.

این سازه مخصوص کودکان که پنج بخش متفاوت دارد، توسط Brandon Clifford از گروه معماری Matter Design و Michael Schanbacher از پروژه های FR/SCH طراحی شده است.

این سازه در قطعه زمینی مشترک بین پنج محله در همسایگی یکدیگر در لگزینگتون ساخته شده است – یک طرح که به عنوان توسعه ای مدرن توسط TAC (The Architects Collaborative) در دهه 1950 تاسیس شد.

Schanbacher و Clifford: ” TAC محله را به عنوان جایی برای کسب تجربه و درواقع یک جامعه می دانست؛ و امیدوار بود که روحیه تجربی را زنده نگه دارد. بنابراین درخواست ساخت سازه ای مخصوص کودکان را داد که از یک طرف امن و بی خطر باشد و از طرف دیگر بسیار هیجان انگیز. آن ها به دنبال چیزی بودند که کودک را به چالش بکشد، بدون استفاده از هیچ عنصری که کاربردی منحصر به فرد داشته باشد. ”

در طول فرایند طراحی، با کاربران آینده آن – کودکان محلی – مشورت شد.

سازه بازی که در زمینی شیب دار واقع شده است، از مجموعه ای از مقاطعی مکعب شکل ساخته شده است که همگی پوششی از چوبی یکسان با رنگی روشن دارند.

این عناصر با شکاف هایی که دارند در نقاط مختلفی به هم وصل شده اند و مسیرهایی را با موانعی از جنس طناب ایجاد کرده اند که در گذر از مسیر یکی پس از دیگری فتح می شوند.

یکی از مکعب ها به شکل یک دیده بانی بلند است، در حالی که یکی دیگر از آن ها نقطه ای برای پرش را ایجاد می کند، 66 فوت (20 متر) طول برای سر خوردن و پایین آمدن.

با توجه به شیب زمین، سازه برای حفظ خود در انتها شامل کنسولی است که در نتیجه در زیر آن پناهگاهی پدید آمده است.

تمام قسمت های سازه با مقیاسی طراحی شده است که عبور از آن برای کودکان کاملا آسان می باشد؛ اما همچنین در مواقع ضروری که حادثه ای رخ می دهد، امکان دسترسی بزرگسالان به قسمت های مختلف آن نیز وجود دارد.

به گفته طراحان: ” طراحی سازه ای که بعنوان وسایل بازی بچه ها در نظر گرفته شود، پروژه ای منحصر به فرد و چالش برانگیز است. در حالی که در زندگی روزمره بزرگسالان، استانداردهای غیرقابل کاهشی وجود دارد که عملکرد و دسترسی را مدیریت می کند، بازی کردن نه استانداردی دارد و نه خیلی عملکردی است. ”

بدون اینکه هیچگونه قصدی برای محدود کردن دسترسی به نقطه مشخصی از سازه وجود داشته باشد، ورودی های متفاوتی برای آن در نظر گرفته شده است که با استفاده از ترسیمات رنگارنگ توسط دیزاینر Johanna Lobdell مشخص شده اند.

در این نقاط، بچه ها می توانند از طریق لوله ای عمودی که ثابت نیست و تاب می خورد، بالا بروند و یا خود را روی یک لبه بالا بکشند، در حالی که عناصر معماری که در نقاط دیگر وجود دارند مثل پله ها و درها به جایی ختم نمی شوند.

معماران طرح بر این عقیده بودند که: ” این تصمیمات چالش های زیادی را برای کودکان به وجود می آورد؛ خطر را کاهش می دهد و اطمینان حاصل می کند که هر کودک متناسب با گروه سنی خود به مناطق سخت تر و جالب تری دست پیدا کند؛ به جای اینکه این مناطق را به طور کلی از بین ببریم. بزرگترها از سازه بالا می روند و کوچکترها زیر آن می خزند. ”

تحریریه پویانو: جعفری

منبع : dezeen