شرح متن که توسط معماران پروژه ارائه شده است. جزیره هرمز از لحاظ اقتصادی تحت فشار است و در زمینه مسائل زیست محیطی سابقه شکست های پی در پی دارد. “خاک سرخ هرمز” مدتهاست که مورد تنش بوده و بسیاری از مردم محلی این مسئله را به عنوان غارت منابع طبیعی جزیره خود درک می کنند و هنوز هم تصور می کنند که نباید انجام گیرد. مشتری پروژه در سال 2014 وارد جزیره شده است، اما طی پایانیغم انگیز، مردم هرمز برخی از بخشهای ساخت و ساز او را آتش زدند. پس از آن وی تصمیم گرفت حضور محاسبه شده تری در هرمز داشته باشد.

کاربری پروژ] : مرکز ارتباطات ، ایران

معماران: معماران ZAV

مساحت: 300 متر مربع

سال ساخت : 2017

عکس های پروژه : سروش مجیدی

تولیدکنندگان: خاک سرخ هرمز ، کلینیک ساختمانی ایران ، پلاستیک یزد

به دلیل محدودیت منابع ، یک فرایند مشارکتی تنظیم شده است. سپس کارگاه های آموزشی چند رشته ای طوفان فکری برگزار شد و “حضور در هرمز” بعنوان یک چشم انداز کلی به مجموعه ای از استراتژی ها و تاکتیک های یک برنامه مداخله ای توسعه یافت. اولین سری از پروژه هایی که قرار بود براساس ویژگی های زیست محیطی، خودکفایی و اجرای ساده اجرا شوند، نوعی زیرساخت گردشگری هرمز محور را هدف قرار می دهند: یک مرکز اجتماع، یک مرکز اطلاعات گردشگری، یک ایستگاه مسافربری، یک مجموعه ای از ایستگاه های اجاره دوچرخه، کافه ها و رستوران ها، یک مرکز مدیریت بازیافت زباله، انواع مراکز اقامت گردشگری، چندین مکان عمومی شهری. ابتدا یک مرکز اجتماع به طور موقت برای جلب مشارکت هرمزی ها راه اندازی شد.

سپس یک سری مطالعات در مورد مورفولوژی و عناصر تشکیل دهنده هرمز انجام شده است. پس از بررسی موارد موردی محلی و بین المللی، تیم طراحی به این نتیجه رسیدند كه سیستم خاك ورزیده و به خصوص SUPERADOBE نادر خلیلی را می توان با راه حلهای مدرن تر برای استفاده در هرمز اختصاص و مقاوم سازی كرد.

پس از آن یک مرکز فرهنگی شامل : اطلاعات گردشگری ، کافه و مرکز مدیریت رویدادها برای ساخت برنامه ریزی شده است. “Rong” نامی بود که ما برای این مجموعه انتخاب کردیم. رونگ یک فضای شهری است که مردم می توانند در آن قدم بزنند. این فرم سازگار با ژئومورفولوژی جزیره است و در عین حال نمادین است. حضور آن در هرمز باعث افتخار هرمزیایی ها است. در اجرای آن، فناوری کیسه های شن مصوب با ساختار فولادی پوشیده شده از سیمان ترکیب شد.

شاید بتوانیم سیاست های طراحی و اهداف ساخت این پروژه را در چند سوال خلاصه کنیم که می توانیم از خود و معماری بپرسیم.

یا معماری می تواند دوران پررونقی را به شهر فقیر هرمز برگرداند و آینده امیدوار کننده تری را برای هرمزی ها رقم بزند؟ آیا معماری می تواند ما را از یک درگیری غیرضروری نجات دهد؟ آیا معماری می تواند با محافظت از منابع محدود خاک در برابر غارت ناعادلانه به عنوان یک عامل فعال در یک مسئله زیست محیطی عمل کند و آن را برای نسل بعدی ذخیره کند؟

مرکز تحقیقاتی

یا آزمایش آزمایشگاهی ساخت سلف ما (معمار خلیلی) می تواند به یک راه حل کامل شهری تبدیل شود؟ آیا می توان یک فضای توپوگرافی عمومی را بر اساس کانتورهای جغرافیایی طبیعی و خارج از ذرات خودی محلی ساخت؟ آیا می توانیم مراحل آزمایش خود را با آزمایش تکنیک های قبل از این رشته ایمن کنیم؟ آیا برای تغییر خط افق نیاز به یک ساختمان “بلند” است؟