بازسازی ساختمان کاخ Rasumofsky

معماری : شرکت Baar-Baarenfels

موقعیت: وین، اتریش

این کاخ برای یک دوک به نام آندری کریلویچ رازوموفسکی، دیپلمات سابق روسیه از جانب تزار الکساندر در کنگره سال 1806 وین، ساخته شده است.

رازوموفسکی که یکی از حامیان بتهوون و جنبش هنری پیشرو بود، یک معمار بلژیکی به نام لویی مونتویر را به عنوان طراح خود استخدام کرد تا ساخت مجموعه ای شامل سه ساختمان را در فضایی به مساحت 11000 متر مربع بر عهده گیرد که از اطراف توسط پارک مرکزی اتریش احاطه شده بود. الوئیس دوم، دوک لیختن اشتاین در سال های 1838 تا 1873 در این کاخ اقامت داشت. پس از آن این بنا به تصرف دولت درآمد تا اینکه بعدها توسط دو نفر از معروف ترین کلکسیونر های هنری ،جهت ایجاد یک موسسه هنری و اقامتگاه خصوصی تغییر عملکرد پیدا کرد.

ساختمان مرکزی بنا طی جنگ جهانی دوم دچار آسیب شده و عدم مرمت و نگهداری مناسب پس از جنگ منجر به ایجاد مشکلات اساسی گشت. این ساختمان به عنوان یک بنای تاریخ به ثبت رسیده و بنابراین، برای افزایش مقاومت سازه از عملیات بازسازی با احتیاط و به وسیله آنالیز استراتژی های جدید استفاده شده است. طی این طرح، همه عناصر مربوط به مرمت سقف، پلکان و دیوارهای داخلی تخریب شده و یک سیرکولاسیون عمودی به همراه پارکینگ زیرزمینی و فضاهای پشتیبان ایجاد شده است.

صفحه آلومینیومی سقف توسط سیستم خرپاهای فولادی مهار شده که در راستای ساختمان موجود به وسیله خرپای ویرندیل شبکه بندی شده اند. آپارتمان پنت هاوس از همه جانب توسط تراس احاطه شده و پنجره های قدی به کار رفته در آن در عین شفافیت دارای قابلیت کنترل نور خورشید هستند. برای محافظت در برابر نور خورشید از صفحات بیرون زده آلومینیومی استفاده شده که علاوه بر امکان ایجاد سایه، زوایای مختلف قاب شده از چشم انداز به دست می دهند. ساختار اولیه سقف بنا از جنس فولاد است که در همنشینی با نرده های سلطنتی اطراف فرم انعطاف پذیر پیدا کرده است.

طبقه همکف که مربوط به ساختمان قدیمی است، یک گالری هنری به ارتفاع 6 متر می باشد، با دو فضای بزرگتر که به وسیله یک گالری دیگر در طبقه دوم که خود مابین دو صفحه بتنی زاویه دار و آزاد قرار دارد، در ارتباطند. پلکان ارگانیک جدید که از بتن مسلح ساخته شده در تناسب ظاهری با فرم باریک ساختمان قرار دارد. برای ایجاد هندسه پیچیده و آزاد از قالب های پیش ساخته استفاده شده است که باعث زیبایی فرم عمودی شده، بدون اینکه با سازه دیوار اتصال داشته باشد و همچنین با ایجاد نور و سایه باعث سبک به نظر رسیدن فرم ساختمان می شود.

بدنه آسانسور اصلی از پانل های شیشه ای خود ایستا با ورقه های فلزی مفصلی ساخته شده تا روشنایی و شفافیت فضا افزایش پیدا کند. کابین داخلی از سه جانب و سقف، شیشه ای منظور شده تا احساس عمودی بودن فضا را بیشتر نشان داده و فضاهای تاریخی را به فضاهای ساخت معاصر ارتباط دهد که به پارک مرکزی و ساختمان های مجاور دید دارند.

برگرفته: Archdaily