استودیوی پرتغالی «پرومونتوریو» در بازسازی ساختمان اداری متعلق به دهه 1980 در لیسبون را به یک دفتر های-تک تبدیل کرده که ویژگی بارز آن یک پلکان مارپیچ بتنی در میانه آن است.

این شرکت که علاوه بر لیسبون، دفترهای دیگری در پنج کشور دیگر نیز دارد، این ساختمان را برای سازمان GS1 –یک سازمان غیرانتفاعی طراحی نمود. این سازمان استانداردهای جهانی برای ابزارهای تجارت را –همچون بارکدها و کدهای کیو آر (QR)- ایجاد و یا از آن‌ها حفاظت می‌کند.

ساختمان چهارطبقه اولیه قدیمی و از کاربری خارج شده‌بود اما تیم معماران تصمیم به حفظ شبکه ساده ستون‌های آن و سازه وافل آن به عنوان نقطه آغازی برای طراحی یک فضای کاری به روزشده گرفتند.

جزییات اولیه در بازسازی ساختمان اداری همچون سقف‌های نمایان آن با مداخلاتی جدید ادغام شد. از جمله این مداخلات می‌توان به دیوارهای شیشه‌ای اشاره کرد که در فضاهای دفتر حس و حال رترو را با تصنع فناورانه و تنوع مورد نیاز یک دفتر کار مدرن، ترکیب می‌کنند.

این استودیو در بازسازی ساختمان اداری گفت: «از حیث مصالح نازک‌کاری، این ساختمان تعمدا بر مبنای ایده استفاده مجدد از مصالح بنای اولیه نوسازی شده‌است.»

«خامی اجزای بتنی نمایان در کنار غیبت سقف‌های کاذب، با نرمی و آرامشبخشی مصالح جدید بکار رفته همچون لینولئوم، چوب پنبه، پارچه و فرش تضاد برقرار می‌کند.»

طبقه همکف این ساختمان فضاهای عمومی اصلی از جمله لابی، یک سالن ملاقات، یک سالن اجتماعات چندمنظوره و یک شو روم پرشده با ابزارهای چندرسانه‌ای را در خود جای داده‌است.

یک پلکان مارپیچ که در کنار ووید مدور دو طبقه ساختمان قرار دارد، طبقه همکف را به طبقه اول که غالبا با فضاهای کاری پلان آزاد پر شده متصل می‌کند. این وویدها در میان طبقات بوجود آمده‌اند تا طبقات مختلف را از لحاظ بصری با هم مرتبط سازند و به نور روز نیز اجازه عبور و رسیدن به فضاهای مرکزی را بدهند.

فضاهای کاری موجود در طبقه بالا بین فضاهای ملاقات و دفترهای کاری تقسیم شده که با دیوارهای شیشه‌ای تقسیم‌بندی و محصور شده‌اند.

در هرجا که نیاز بود، با استفاده از سطوح چوبی حریم خصوصی و تفکیک ایجاد شد. علاوه بر این برای تفکیک فضاهای خدماتی همچون سرویس‌های بهداشتی و فضاهای انبار لوازم از سطوح چوبی استفاده شد.

یک پلکان مارپیچ دیگر ما را به سمت بام ساختمان هدایت می‌کند، که شامل یک تراس مسقف با فضای غذاخوری و کافی‌شاپ می‌شود.

نماهای اولیه ساختمان با سطوح زیگزاگی‌ای جایگزین شدند که متشکل از سلسله ورق‌های بتنی و پنجره‌های سرتاسری کف تا سقف می‌باشد.

این پنجره‌ها به گونه‌ای جهت گرفته‌اند که از ورود نور بیش از حد نیاز خورشید جلوگیری شود، اما در عین حال فضاهای داخلی از نور کافی روز بهره ببرند و ارتباط بصری فضاهای داخلی با باغچه‌های خارجی بیشتر شود.

برخی از این ورق‌های بتنی به دست «آلکساندرو فارتو» که بیشتر با نام «ویلز» (Vhils) شناخته می‌شود با نقوشی برجسته تزیین شده‌اند.

این پروژه بازسازی ساختمان اداری حاصل یک همکاری مداوم میان معماران و هنرمندان است که تمرکز آن بر کشف پتانسیل‌های تجسمی در قطعات بتنی پیش‌ساخته بزرگ است.

پرومونتوریو در مورد آثار ویلز گفت: «آثار ویلز، بخصوص در این پروژه بازسازی ساختمان اداری ، نقدی امروزی را بر آشفتگی اطلاعات و بی‌نظمی‌های بصری وارد می‌کند، در عین آن که نقش گسلنده خود را نیز مورد پرسش قرار می‌دهد، که بطور پیوسته با حضور انسان بیننده، تعدیل می‌شود.»

ویلز پیش از این یک نقاشی دیواری را بر یک دیوار بتنی انبار بدون مالیات آثار هنری ارزشمند در لوکزامبورگ حک کرده‌بود. یک نقاشی دیواری بزرگ بر دیواری در داخل یک کتابخانه موسیقی در سئول نیز از دیگر آثار اوست.

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو/فاطمه زنگی

منبع: www.dezeen.com