بازسازی خانه با حفظ اصالت و هویت ؛ ملیسا اونونا خانه خود را تعمیرات اساسی کرده‌است و کاری با نواقص آن نداشته تا فریبندگی خانه حفظ شود و از بی‌روح شدن آن جلوگیری شود.

پروژه «لِوِسک» که در حومه شهر لاوال در مونترال قرار دارد مستلزم نوسازی کاملا فضای داخلی است. طراح این نوسازی و خانواده وی صاحب و ساکن این خانه هستند.

برای ایجاد یک خانه «خوشامدگو و عملکردی» طراح به دنبال به حداکثر رساندن فضای آن از طریق افزایش نور طبیعی و چشم‌اندازهای رو به بیرون آن بود. سماحت این خانه 1500 فیت مربع (139 مترمربع) بوده‌است.

«این فضا در سال 1990 بازسازی شده، و به شکل قطعه قطعه و بدون هرگونه فریبندگی به حال خود رها شده‌است.» این را ملیسا اونونا می‌گوید، شخصی که صاحب یک استودیوی طراحی داخلی در کبک است.

او در ادامه می‌گوید: «بنابراین ما تصمیم گرفتیم از خراش‌ها شروع کنیم و روی لایه بندی تمام فضا مجدد فکر کنیم.»

نقشه خانه مستلزم جابجایی عملکردهای آشپزخانه ، اتاق نشیمن و راه‌پله در کنار جابجایی حمام و توالت است. یک توسعه به طبقه دوم خانه اضافه شد، که راهی برای اتاق‌های خواب اضافه افزود تا هر سه دختر این زوج را در خود جای دهند.

از آن‌جا که بودجه این پروژه با محدودیت روبرو بود، این زوج بیشتر کارها را خودشان انجام دادند. هابرت –همسر ملیسا اونونا- که یک تعمیرکار خودآموخته است، پله‌ها را ساخت، اتاق‌ها را رنگ‌آمیزی کرد، کفسازی‌ ها، گچکاری، نصب پنل‌ های دیواری و درب‌ها را خودش انجام داد.

خراش‌ها و شکستگی‌های موجود در خانه حفظ می‌شوند، زیرا همانطور که طراح آنها را می‌بیند، همچون ردی از زندگی‌ای که در این فضا جاری است، هستند.

«ما تلاش نکردیم تا نواقص را مخفی کنیم زیرا آن‌ها بعنوان یک فاکتور خوشامدگو در فضا ایفا نقش می‌کنند، و خانه را از تبدیل شدن به فضایی بی‌روح و ترسناک حفظ می‌کنند.»

طراح، برای طبقه همکف تلاش کرد تعادلی را میان باز بودن فضا و فضاهای تعریف‌شده برقرار کند.

مراتب ورود با یک حجم مشکی آغاز می‌شود که توالت و رختشویخانه را به هم متصل می‌کند، با این هدف که اندکی معماگونه و متضمن آن باشد که خانه یکباره تمام آنچه که هست را در نگاه اول به مخاطب باز نمی‌شناساند.

سپس، مخاطبین وارد فضاهای نشیمن و غذا خوری می‌شوند که رو به حیاط خلوتی پر از درخت باز می‌شوند. پیش از این بازسازی، اتاق نشمین در جبهه جلویی خانه قرار داشت.

آشپزخانه، اگرچه در یک گوشه جمع شده‌است اما رو به فضای نشیمن باز است. اتاق غذاخوری که در نوسازی بزرگ‌تر شد، اکنون یک میز چهارده نفره را در خود جای می‌دهد. این یکی از دغدغه‌های مهم طراح بود، که بتواند فضایی را برای دورهمی‌های با جمعیت زیاد طراحی کند.

به‌خاطر شیب‌دار بودن سایت، طبقه همکف وقتی به قسمت پشتی خانه می‌رسد، ارتفاع می‌گیرد. «طبقه همکف در قسمت جلویی خانه همسطح خیابان است اما در پشت ساختمان یک طبقه بالاتر است.» «بنابراین هنگامی که از پنجره‌های عریض پشت ساختمان نگاه کنید، خود را در ارتفاع و در میان درختان می‌بینید.»

طراح در طبقه دوم شکافی را تعبیه کرده که طبقه را به دو قسمت تقسیم می‌کند. «دو پل کوچک از این فضای خالی عبور می‌کنند و دسترسی از راهرو به اتاق‌های خواب را هموار می‌سازد.» طراح در این باره معتقد است: «این، منظره جالب را از اتاق نشیمن در طبقه پایین ایجاد می‌کند.»

یک راه‌پله به وسط خانه منتقل شده که دیواره‌هایی از جنس کاج گره‌دار و نرده های شیشه‌ای می‌باشد.

یک مجموعه رنگی کنترل شده در سرتاسر خانه به کار گرفته شده‌است و در اکثر اتاق‌ها رنگ غالب، سفید، مشکی و رنگ چوب رنگ‌پریده است. اجزای مشکی به زیبایی و بدون قدرتنمایی با چوب تضاد برقرار می‌کنند، و در عین حال دیوارهای سفید به نور فرصت جاریان یافت در خانه را می‌دهند.

هنر سرزنده و قالی‌ های طرح‌دار در اتاق‌های متعددی به کار رفته‌اند.

تمرکز طراح بر ترکیب مطلوبی از بافت‌های مختلف بوده‌است. این بافت‌ها و سطوح شامل کاشی‌های سنگی، چرم، نرده‌های شیشه‌ای و کابینت‌ آشپرخانه مات، است.

چوب ماده‌ای است که می‌توان گفت از صد سال پیش استفاده می‌شده، و بنابراین به سن درختان ربط پیدا می‌کند. این چوب، نرم است و طی گذشت سالیان لایه‌ای از زنگار روی آن شکل می‌گیرد که جالب و دیدنی است.

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو / فاطمه زنگی

منبع: dezeen