این طراحی مرکز اجتماعی که در ویتنام و توسط گروه معماری «1+1>2» اجرا شده، دارای سازه‌ای از جنس بامبو و یک سقف کاهگلی است که بالای آمفی‌تئاتری ساخته شده از بتن را می‌پوشاند.

گروه معماری «1+1>2» که توسط «هوآنگ تاک تائو» (Hoang Thuc Hao) اداره می‌شود، خانه اجتماعی «چینگ ین» (Chieng Yen) را بعنوان یک مرکز محلی برای گردهمایی و یک جاذبه توریستی برای افراد منطقه «وان هو» (Van Ho) در استان «سون لا» در این کشور طراحی نمود.

منطقه چینگ ین که این مرکز اجتماعی در آن قرار دارد، با جنگلی قدیمی و متراکم در اطرافش محصور شده‌است. این بنا از چشم‌اندازهایی تماشایی به سمت منظر کوهستانی اطراف و همچنین یک آبشار در نزدیکی برخوردار است.

انتخاب محل این ساختمان با دقت صورت گرفت تا دسترسی به آن از روستاهای متعدد اطراف راحت باشد. افراد محلی از این مرکز بعنوان مرکز اطلاعات، محل ملاقات و برگزاری اجتماعات برای فعالیت‌ها و رویدادهای مختلف اجتماعی استفاده می‌نمایند.

از آنجا که ساختمان مرکز چینگ ین از جاده‌ای در نزدیکی‌اش قابل رؤیت است، فرصت خوبی را برای جلب توجه توریست‌هایی فراهم می‌کند که برای آب و هوا و طبیعت استثنایی این منطقه و چشم‌اندازهای بکرش به آن سفر کرده‌اند.

ایده اولیه فرم و مصالح این ساخته با الهام از دو منبع متمایز بدست آمد: فرم یک نوع کلاه بومی که توسط برخی از محلیان پوشیده می‌شود، و فرم طراحی متداول خانه‌های محلی این منطقه.

این اشارات به چشمه‌های بومی الهام فرم و همینطور استفاده از مصالح طبیعی و متدهای بومی ساخت و ساز، کمک کرد تا این مرکز اجتماعی با بافت و زمینه اطرافش هماهنگ بماند.

معماران این پروژه گفتند: «این مرکز هم غریبه و هم آشنا بنظر می‌رسد، و این نتیجه مطالعه طولانی خرد روستایی حاکم مبتنی بر منابع محلی است: اقتصاد، فرهنگ و نیروی کار بومی.»

سازه این ساختمان شامل پایه‌ای از خشت خام است که سازه ساخته شده از بامبو و سقف روی آن که متشکل از الوار چوب و برگ درختان نخل است را نگه می‌دارد.

ساخت دیوارهای خشتی این ساختمان بر عهده کارگران بومی قرار گرفت و این باعث کاهش در هزینه‌های پروژه شد. این آجرها بر روی یک پی بتنی قرار می‌گیرند و در نقش عابق حرارتی از فضای داخلی حفاظت می‌کنند.

دیوارهای آجری یک فضای سرباز را که به انجام فعالیت‌های صنایع دستی اختصاص دارد محصور می‌کنند. در یک سمت این فضا یک اتاق مطالعه و آشپزخانه و در سمت دیگرش سرویس بهداشتی و فضای اداری قرار گرفته‌است.

در این پروژه دو سقف کاهگلی در عین آن که فضای داخلی را از نور مستقیم خورشید محفوظ نگه می‌دارند، امکان روشن شدن فضاهای داخلی را با نور غیرمستقیم خورشید فراهم می‌سازند.

در طراحی مرکز اجتماعی یک سقف مسطح با زاویه رو به غرب فضای داخلی را از نور تند عصرگاه محفوظ نگه می‌دارد. یک بازشو میان این سطح و نقطه بالایی سقف منحنی سمت دیگر، دربرگیرنده پنجره‌های شیشه‌ای است که به تهویه طبیعی هوا کمک می‌کند.

سقف بزرگتر یک فضای چندمنظوره را در طبقه اول می‌پوشاند. این سقف در گوشه‌ها به زمین می‌رسد و یک بازشوی شیشه‌ای و منحنی در بدنه آن مشرف به فضای حیاط است.

فضای جمعی روبروی این مرکز برای رویدادهای گوناگون استفاده می‌شود و یک آمفی تئاتر بتنی منحنی در روبروی آن قرار دارد که با پله‌هایی به ساختمان متصل می‌گردد.

در طراحی مرکز اجتماعی استفاده از مصالح پایدار محلی، در کنار سیستم غیرفعال سایه‌اندازی و تهویه، ساختمان را از لحاظ احترام به اکولوژی معتبر می‌سازد. از رود مجاور برای تولید نیروی هیدروالکترولیکی استفاده می‌گردد و آب ذخیره شده باران پس از تصفیه در این مرکز مورد استفاده قرار می‌گیرد.

بسیاری از شرکت‌های معماری در ویتنام از مصالح طبیعی برای ساخت مراکزی استفاده کرده‌اند که کارکرد آنها فضاهای جمعی است.

گروه معماری « Vo Trong Nghia» نیز از بامبو برای خلق یک سازه مارپیچ کف تا سقف در کافه‌ای در شهر «وین» (Vinh) استفاده کرده‌است. گروه معماری «فارمینگ» (Farming) نیز یک سازه چوبی بالارونده طراحی کرده‌اند که کارکرد کتابخانه نیز دارد.

طراحی مرکز اجتماعی

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو/فاطمه زنگی

www.dezeen.com