یک پیاده‌راه زیگزاگی و مرتفع و یک آلاچیق پوشیده شده از بامبو در استان گوئیزو در چین، توسط استودیوی معماری «وست لاین» (West-Line) طراحی شده‌است. طراحی دروزازه ورودی پارک ملی «زوئائی» ورودی قسمتی را مشخص می‌کند که به منطقه‌ای به مساحت ده‌هزار هکتار را در فاصله حدود 25 مایلی از شهر چیشوئی راه می‌یابد. این منطقه بخاطر وجود «دریای بامبو» و شهرت آن، یک مقصد توریستی محبوب است.

این ساختمان، که در سال 2016 کامل شد، یکی از چندین پروژه ساخت و ساز است که توسط دپارتمان محلی فرهنگ و توریسم منطقه اجرا شده تا این جنگل بامبو را برای بازدیدکنندگان تبدیل به محلی محبوب نماید.

ارزش‌های اصلی استودیو وست لاین در این پروژه، احترام به جنگل از طریق محدودساختن تاثیر این پروژه بر منظر آن، استفاده از تکنولوژی‌های بومی و استفاده از مصالح پایدار بوده‌است.

این پروژه شامل ورودی اصلی، یک آلاچیق کوچکتر چای، و یک شبکه از پیاده‌روهایی بود که جمعا سطحی به مساحت تنها 514 مترمربع را در این جنگل 22 هزار هکتاری اشغال می‌کنند. در خارج از دروازه ورودی، مسیر پیاده تا آلاچیق چای و دامنه کوه جنگل ادامه می‌یابد.

مرکز این پروژه، آلاچیق ورودی است، که پلان آن با متقاطع شدن چهار دیوار منحنی شکل گرفته‌است. سازه بتنی این آلاچیق در طول با گیاه بامبو پوشانده شده تا با طبیعت اطرافش به لحاظ بصری تلفیق گردد.

این استودیو گفت: «ورودی اصلی پارک با ترکیب متراکمی از خطوط عمودی طراحی شده‌است. ایده طراحی، ایجاد یک توده متراکم در وسط جنگل بود که به طور تصادفی با دریای بامبو (گیاهان بامبوی محیطش) ادغام شود.»

انتخاب مصالح استفاده شده در کل این پروژه و طریقی که از این مصالح استفاده شده پاسخی به شرایط اقلیمی منطقه است که در آن نور خورشید، مه، باران، باد و برف مستقیما بر کارکرد ساختمان و ادراک بازدیدکنندگان از آن تاثیر می‌گذارد.

سطح بالای رطوبت هوا به این معنا بود که روغن طبیعی ساقه‌های بامبوی استفاده شده بایستی با بخار خارج گردد تا مانع از فساد آن‌ها شود.

تجهیزات محلی امکان اجرای این روش را تنها در مقاطعی با طول حداکثر 6 متر می‌دادند، بنابراین بامبوها به قطعاتی با طول 5.5 متر تقسیم شدند که برای پوشاندن طول مورد نظر نمای آلاچیق به یکدیگر متصل گردند.

معماران برای اتصال این ساقه‌های بامبو به یکدیگر سیستمی را طراحی کردند که از مفاصل خاص فلز گالوانیزه استفاده می‌کند و همچنین قابل جداکردن و استفاده مجدد در آینده است.

دیگر مصالح استفاده شده در این پروژه شامل پوشش کف است که متشکل از تخته‌های ضدخوردگی در کف از جنس چوب بامبو است، و همچنین نرده‌های ضدزنگی که از فلز مشکی‌شده ساخته شده‌است.

آلاچیق‌ها و شبکه پیاده‌راه‌ها بر روی سازه‌ای بالاتر از کف طبیعی چشم‌انداز قرار گرفته‌اند. این سازه از بتن قرمزی ساخته شده که روی آن پرداخت نشده تا تاثیر ماندگار آن بر روی اکوسیستم طبیعی به حداقل برسد.

این استودیو افزود: «این دو آلاچیق و شبکه پیاده‌راه به گونه‌ای ساخته شدند که حفاظت از محوطه طبیعی این منطقه را به حداکثر برسانند. توریست‌ها می‌توانند بدون آن که آسیبی به جنگل وارد شده باشد زیبایی منحصربفرد جنگل بامبو را تماشا و تحسین نمایند.»

پیاده‌راه زیگراگی منتهی به آلاچیق ورودی در بالای یک برکه بزرگ حرکت می‌کند که از پوشاندن دیواره یک گودال طبیعی با کود حیوانی و خاک بوجود آمده تا از بالاآمدن آب جلوگیری کند.

آبی که از سطح این برکه تبخیر می‌شود در اوایل صبح و عصر و در طول روزهای بارانی و برفی فضایی مه‌آلود پدید می‌آورد. این پدیده طبیعی تاثیر ادغام معماری با محیط اطراف را افزایش می‌دهد.

از دیگر پروژه‌های مشابه منظر در چین می‌توان به شبکه‌ای از پیاده‌راه‌های اتصال یافته توسط پل بر روی دهانه سه رودخانه اشاره کرد که توسط گروه معماری «تورن اسکیپ» (Turenscape) در زمینی باتلاقی در استان چجیانگ طراحی شده‌است. علاوه بر این شرکت معماری MLA+ با طراحی یک پیاده‌روی مرتفع، کتابخانه علوم Xiangmi را به یک پارک متصل نموده‌است.

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو/فاطمه زنگی

www.dezeen.com