طراحی داخلی هتل الیزا جین در هفت ساختمان قدیمی صنعتی/ گروه معماری Stonehill Taylor
رنگهای تند و کف کاشیکاری شده در کنار تیرهای نمایان و آجرکاری در طراحی داخلی هتل الیزا جین در نیواورلئان بکار رفتهاند. این هتل را استودیوی نیویورکی «استونهیل تیلور» (Stonehill Taylor) در داخل مجموعهای از ساختمانهای صنعتی خلق کردهاست.
هتل «الیزا جین» Eliza Jane ، حدود 196 اتاق را در خیابان مگزین در منطقه مرکزی و تجاری شهر «لوییسیانا» – درست در پایین این منطقه پرطرفدار فرانسوی- به مراجعین ارائه میکند.
برای خلق فضای کافی، هفت ساختمان صنعتی به صورت دستهای به یکدیگر مرتبط گشتند. هر یک از این هفت ساختمان صنعتی پیش از این کاربردی متفاوت داشتند، از جمله فروشگاه «پیترز کارتریج» و کارخانههای دیگر.
یکی از این هفت بنا قبلا تحت استفاده روزنامه «دیلی پیکایون» بوده، که توسط چهره ملی «الیزا جین» منتشر میشد. الیزا جین که نخستین زن منتشرکننده روزنامه در ایالات متحده آمریکا بود، نام این هتل از او گرفته شدهاست.
استودیوی معماری استونهیل تیلور –که بر روی پروژه میدان ماکسی تایمز در نیویورک نیز کار کردهاست- طراحی داخلی فضاهای جمعی و اتاقهای این هتل را بر عهده داشت.
تیم طراحی داخلی هتل الیزا جین ، کاربریهای سابق این هفت ساختمان را به عنوان نقطه آغازی برای دکوراسیون این هتل در نظر گرفت و نشانهها و آثار گذشته را در میان اجزای جدید باقی گذاشت.
در توضیحی درباره طراحی این هتل گفتهشد: «هدف خلق محیطی بود که ذاتا متناسب با محیط نیواورلئان باشد، فضایی طراحی شده بصورت ترکیبی از قدیمی و جدید، که به گذشته ساختمانها احترام میگذارد.»
فضاهای موجود در طبقه همکف حول یک حیاط 180 مترمربعی سازمان یافتهاند، که از طریق یک لابی و راهرو قابل دسترسی است و در آن کاشیهای ششضلعی به رنگ آبی-خاکستری تیره کف و دیوارها را میپوشانند.
فضای جمعی اصلی که در پشت یک دیوار جداکننده شیشهای نیمهشفاف مخفی شدهاست دارای دیوارهای آجری نمایان و گچکاریهای به رنگ سنگ است. گیاهان فراوان و مبلمان مخملی ناهماهنگ در سرتاسر این اتاق وجود دارند. در این اتاق یک پیشخوان با رویه مرمری نیز وجود دارد که چهارپایههای حول آن از جنس چرم کروکودیل است.
رنگ غلیظ تمشکی قسمت پیشخوان تا سالن اتاق مطبوعات ادامه مییابد. در این سالن اشاراتی به روزنامه دیلی پیکایون در فرم کتابها، ماشین تحریر و دیگر لوازم عتیقه در طول قفسههایش دیده میشود.
مبلمان این اتاق حول یک شومینه مرمری سازمان یافتهاند تا حس و حال یک اتاق نشیمن را تداعی کنند، به همراه یک چراغ برنجی آویز که در بالای سر آویخته شدهاست.
یکی از ساختمانهای سابق اکنون در نقش رستوران بکار گرفته شده و ظاهر صنعتی آن در ورودیاش حفظ شده، اما در داخل تغییراتی را برای مدرنتر به نظر رسیدن پذیرا شدهاست.
این کارخانه قدیمی خود را در دیوارهای آجری نمایان پشت پیشخوان و همینطور در فضاهای خصوصی رستوران نشان میدهد، از جمله یک اتاق غذاخوری خصوصی که رو به فضای خارجی باز میگردد.
در طبقه بالا، پوشش سفارشی دیوار برای پوشش راهروها در بخشهای مختلف بکار رفتهاست تا بار دیگر اشارهای بر گذشته متفاوت این ساختمانها باشد.
اتاق میهمانان با یکی از این دو تم رنگی طراحی شدهاست: رنگهای گرم مایل به قرمز، یا سایههای سرد آبی. سرویسهای بهداشتی به کمک کاشیهای سفیدرنگ و تجهیزات برنجی به میزان اندک، ساده نگه داشته شدهاند.
بسیاری از اتاقها علامتهای ساختمانهای اولیه را درخود دارند –دیوارهای آجری نمایان و تیرهای نمایان در سقف- که به شکل اولیهشان در طراحی مدرن اتاقها ادغام شدهاند.
نیو اورائان پس از ویرانی در طوفان کاترینا در سال 2005 بار دیگر بعنوان یک مقصد توریستی خود را احیا کرد و میزبان زنجیرهای از بازگشایی هتلها در دوازده ماه اخیر بودهاست. از میان این هتلها میتوان به ساخت شعبهای از هتل Ace در ساختمانی به سبک آرت دکو در محله «ویرهاوس» (Warehouse) و تبدیل متلهایی متعلق به دهه 1950 میلادی در مرکز شهر به هتل «دریفتر» (Drifter) اشاره نمود.
طراحی داخلی هتل الیزا جین
گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو/فاطمه زنگی
منبع: dezeen.com