مدرسه ای با یک فضای باز| انستیتوی طراحی معماری پکن
دبیرستان هیلانگان با 53050 مترمربع زیربنا در اکتبر سال 2015 و بعد از پنج سال طراحی و پیاده سازی مورد بهره برداری قرار گرفت.
به عنوان یک پروژه تاثیرگذار در نفع جمعی، ساختن این مدرسه نه تنها به پروسه جابجایی جمعیت رو به رشد شهر های قدیمی به شهر های جدید کمک می کند، بلکه توسعه برون شهری سالم تری را نیز ترویج می دهد. همراه پویانو باشید با مدرسه ای با یک فضای بازکار انستیتوی طراحی معماری پکن:
زمینه
این مدرسه –با توجه به شکاف آموزشی موجود میان شهر و منطقه حومه شهری- با هدف پر کردن این فاصله و ارائه امکانات آموزشی با کیفیتی بالا به ساکنین محلی طراحی شده است.
این مجموعه آموزشی که در منطقه ای مسکونی با تراکم بالا واقع شده و توسط ساختمان های بلند مرتبه احاطه شده است، بیشتر شبیه یک جزیره منفرد به نظر می رسد. بنابراین کانسپت طراحی بایستی با معیار های رایج آموزشی سازگار بوده، منعطف تر و پایدار باشد.
استراتژی ها
ترکیب بندی:
سایت یک محدود کننده برای سازماندهی اساسی فضا ها است که نتیجه آن قرارگیری 400 متر مربع زمین بازی در غرب سایت و ساختمان های آموزشی در شرق آن است.
در ارتباط با فضای شهری، درون گرایی ای قوی در این فضا حاکم است و در عین حال تعاملی فعال در داخل فضا در جریان است. به طور مشابه در این پروژه دو ساختمان آموزشی یک حیاط محصور را شکل می دهند.
فضای حیاط با عملکرد های اساسی و متعددی –مانند یک تئاتر رو باز، باغچه های سبز، سکو های باز و راهرو های مشترک- آمیخته شده است.این اجزا دست به دست هم داده و یک هسته ی زنده و پویا در این مجموعه آموزشی خلق می کنند و نه تنها فضا را غنی می سازند بلکه تعاملاتی چند حسی میان فعالیت های متفاوت، افراد و محیط را شکوفا می کنند.
سازماندهی عملکرد ها
قاعده اساسی در سازمندهی عملکرد ها این است که فضا هایی که عملکرد عمومی تری دارند به حیاط نزدیک تر باشند. سالن ورزشی، تالار کنفرانس، غذاخوری و کلاس های مشترک در قسمت های پایین تر قرار گرفته و تبدیل به قسمت هایی از مجموعه فضای باز شده اند.
در این فضای باز فعالیت های گوناگون انجام گرفته و هرکدام ازاین فعالیت ها موجب تقویت دیگری می شود.
از سویی دیگر، برنامه های جدی مانند کلاس های درس، آزمایشگاه ها و کاربری های اداری در قسمت های بالاتر قرار گرفته اند، تا در عین داشتن ارتباط بصری با حیاط از فضایی نسبتا ساکت تر برخوردار شوند.
تعامل میان مجموعه و شهر
به جای قطع ارتباط با ساختمان های بلند مرتبه ی محیط، راهکاری مثبت برای پاسخ به آن ها برگزیده شده که شامل ارتباطی در خور مجموعه با محیط متنوع اطراف است.
دو سیستم فضایی برای مرتبط ساختن مجموعه و شهر در نظر گرفته شده است.این سیستم ها ارتباطات بصری و یا فضایی متعددی را میان مدرسه و محیط شهری -به طوری که هر یک جایگاه خود را به خوبی حفظ کنند- برقرار می کنند.
مصالح
با توجه به محدودیت های بودجه، طراحان از استفاده از مصالحی همچون آجر و روکش سنگ که گرانقیمت نبوده اما در طول زمان استهلاک دارند اجتناب نموده اند. در نتیجه، مصالحی ساده، طبیعی و ماندگار همچون چوب و رنگ انتخاب شدند.
رنگ اخرایی در پاسخ به زمینه ی شلوغ منطقه انتخاب شده و برای مشخص نمودن فضا های عمومی رنگ سفید مورد استفاده قرار گرفته است.
در داخل مجموعه اجرای رنگ های زنده به عنوان راهنمای واحد عملکردی مختلف مورد استفاده قرار گرفته است. این رنگ ها نمادی از کاراکتر و اهمیت فضا ها بوده و به فضای داخلی انرژی و نشاط می بخشند.
پایداری
بهره گیری مناسب از زیرزمین برای جبران محدودیت های سایت ضروری است. تامین نور کافی برای عملکرد های زیرزمین یک چالش بوده و به عنوان راه حل، نور طبیعی از طریق حیاط شناور، فضای باز اشتراکی و پنجره هایی با طراحی خاص به زیرزمین راه یافته است. نور یکی از عناصر مهم در این طراحی بوده و پلی برای اتصال زیرزمین و فضای باز روی زمین می باشد.
منبع: archdaily
گردآوری و ترجمه در تحریریه پویانو| فاطمه زنگی
در رابطه با این مطلب بیشتر بخوانید:
معماری دانشکده علوم سیاسی بلاواتنیک
پویانو را در اینستاگرام دنبال کنید
به کانال تلگرام پویا نو بپیوندید