موزه هنر موشین در طول زندگی‌اش چهره‌ای پیچیده و الهام بخش بود. او هنرمند مشهور نقاشی مناظر انتزاعی بود و همچنین فعایت‌هایی در زمینه‌ی شعر و نویسندگی داشت. طراحی این موزه از پیچیدگی آثار این هنرمند، و همچنین نوشته‌هایش ایده گرفته شد. آثار این هنرمند در تمام عمرش بین فرهنگ‌های بومی و کشورهای منتخب شکل گرفتند.

محل : ژجیانگ، چین

مساحت: 6700 متر مربع

سال اجرای پروژه : 2015

عکس از: شن ژونگ های (Shen Zhonghai)

آثار مو شین نه تنها تحت تاثیر آشفتگی‌های شخصی و خارجی اطرافش در سال‌های شکل گیریشان بود بله همچنین تحت تاثیر مدت زمان بازداشتش در دوران انقلاب فرهنگی اوایل سال‌های 1970 و تبعیدش به غرب قرار داشت. متاثر از این تجربیات و آموزش و پرورش کلاسیک خودش، مو شین فضای نقاشی‌هایی چند لایه و خاطره انگیز در زمینه‌ی مناظر انتزاعی خلق کرد و نیز نوشته‌هایش به همین سبک است. هنرمند به کمک آثارش گسترش نامحدود ذهن، را درون محدودیت‌های فیزیکی واقعی نشان می‌دهد.

تصویر و بازتاب آثار مو شین از طریق طراحی ساختمان نشان داده شده است. بنا مجموعه‌ای از اتاق‌های شناور بهم پیوسته با نمای بیرونی بتنی است، که تداعی کننده‌ی ضربه‌های ملایم قلم موی آبرنگ می‌باشد. در واقع بنا نیز مانند کارهای مو شین پیچیده و خیال انگیز است.

در آغاز این پروژه، ما به دقت در مورد محل و مکان موزه فکر کردیم، حفاظت تاریخی شهر وژن (Wuzhen)، زادگاه مو شین، و کانال باستانی گراند پکن هانگزو را در نظر گرفتیم. این کانال در طول سال‌ها به تقویت و پرورش فرهنگ شکوهمند شهر کمک کرده است. در شهر وژن، یکی از تجارب، دیدن چشم انداز بهم فشرده و متراکم کانال‌هایی با قدمت چندین قرن، خیابان‌ها، بازارها، حیاط‌ها، پل‌ها و ایوان‌ها است. همه این موارد ایده های برای طراحی در اختیار معمار قرار دادند. با گرفتن نشانه‌ای از سبک اصلی معماری شهری این شهر آبی باستانی و قدیمی با قدمت هزار ساله، موزه خودش چشم اندازی از تجاربی است که با همدیگر متقاطع هستند و همپوشانی دارند. موزه مجموعه نقش‌هایی در قالب حجم‌های معماری بتنی و رنگی است که وابستگی و رابطه‌های متنوع بخش بخش دارند و کانال و ” خیابان” را پوشش می‌دهد. هر حجم به تنهایی یک گالری و عنصر برنامه‌ریزی شده است که بازدید کنندگان را به دیدن چشم انداز شگفت انگیز دعوت می‌کند.

با توجه به اینکه این شهر، شهری بر روی آب است، بخشی از ساختمان موزه نیز بر روی آب بنا شده است و با پل‌هایی ساختمان‌ها به هم وصل شده‌اند. کل موزه سه طبقه است که یک طبقه آن در زیر زمین قرار گرفته است. در گالری‌ها، آثار هنری مو شین نگهداری می شود و برای بازدید افراد به نمایش گذارده شده است. پایه شکل گیری حجم‌ها فرم مربعی شکل است. که تکرار شده است.

کیفیت فضایی مدام در حال تغییر است. در حقیقت فصل مشترک حجم‌ها، همان مرزهای ” خیابان” و لبه‌های آب هستند. بازدید کنندگان گسترش فضایی را هم از نظر قلمرو فیزیکی و هم از نظر پلی به جهان پیچیده‌ی مو شین تجربه و درک می‌کنند.

منبع: archdaily

تحریریه پویانو| غفاری