در طول قرن گذشته ارتباط معماری با آب در مسیرهای مختلفی توسعه یافته است. از آن زمان استفاده از آب توسط معماران متنوع تر و پیچیده تر شد. همانند طراحی بالا که توسط Isamu Noguchi در Osaka World Expo انجام شد: آب درخشان به نظر میرسد که از سر منشا مبهمی از بالا به پایین فرو میریزد و در تاریکی به زیبایی می درخشد. بعدها با دیجیتالی شدن بیشتر تمرکز بر روی معماری ترکیبی از آب و نور بود.

NOX برای اولین بار در سال ۱۱۹۷ میلادی در نمایشگاه آبهای واقعی و مجازی در هلند بحث سیالیت آب و نور را مطرح کرد. در این ساختار بدون شیشه و بدون شکل، Lars Spuybroek با خلق غباری که در کف جذب می شود به آب واقعی یک نقش غیر تعاملی داده است. اما به عنوان نقطه مقابل NOX آب مجازی را از طریق طرح های تعاملب با سنسورها تعریف کرد که الگوهای امواج را به موج ها و حباب ها منتقل میکند و به بیننده تجربه آب و نور را همزمان می دهد.

متقابلا غرفه ایسلند در نمایشگاه ۲۰۰۰ به بازدید کنندگان با یک نمای آبی خوشامد گفت. ایسلند جزیره ای که با آب احاطه شده و دارای چندین چشمه آب گرم، یک مکعب با دیواره آبی خیره کننده را در هانوفر به نمایش گذاشت. با پرتوهای تابان خورشید بر روی امواج پلکانی آن که حرکت ابرها را منعکس می کردند محیط تازه و درخشانی را به وجود آورده بودند.به علاوه این غرفه یک چشمه جوشان آب گرم مصنوعی را در داخل غرفه به نمایش گذاشت.

نمایشگاه سوئیس در سال ۲۰۰۲ با ساختمان بلوری اش اثر Diller Scofidio + Renfro شناخته شد. غبارهای ریز با فشار بالای ۳۵۰۰۰ ابرهای مصنوعی را به وجود آورده بودند که با جهت و قدرت باد تغییر می کردند و مردم می توانستند در میان آنها راه بروند تا آن را تجربه کنند. پس از پایین آمدن از دکل، یک منظره بسیار لطیف و دل انگیز را به سمت آسمان می توانستند مشاهده کنند.

البته هنرمندان و معماران دیگری هم هستند که سعی کرده اند اثر نور و آب را در یک محیط در بسته کاملا کنترل شده تجربه کنند. Olafur Eliassonهنرمند دانکارکی-ایسلندی سعی کرد تا تصویری از قطرات یخ زده آب در سال ۲۰۰۲ خلق کند. او در زیر زمین یک کارخانه قدیمی در آلمان از این تاریکی مطلق به عنوان پس زمینه مشکی خود بهره برد. دو پرده آبی به موازات هم در دو طرف چارچوبی را تشکیل داده اند که آب با ارتفاع ۵ متری به زمین میریزد. به دلیل پرتو نورهای بسیار درخشان با رنگهای سرد، به نظر می رسد که قطرات آب یخ زده هستند.

کمپانی Random International پا را فراتر از پرده ها دو بعدی گذاشت و یک آب نمای سه بعدی به نام “اتاق باران” را در لندن در سال ۲۰۱۲ خلق کرد. بازدید کنندگان می توانستند واقعا در میان بارانی از قطرات آب راه بروند بدون آنکه خیس شوند. این به دلیل یک سری دوربین های نصب شده بود که توانسته بودند یک نقشه ۳D از حضور و حرکت بازدید کننده ها را ایجاد کنند در نتیجه یک برش از “پیکسل های خشک” هنگامی که یک نفر در اتاق باران باران حضور داشت تشکیل می شد.
در مقایسه با معماری سه بعدیShiro Takatani و هنرمند نور Christian Partos مکعب “متاریکس آب ۳D” را یک فضا می دانند و نه یک اثر هنری، همانطور که پیانو فضایی برای خلق موزیک است و نه خود آن!. آب نمای دیجیتالی با سقف مهتابی میتواند ترکیبات بسیار زیادی را ایجاد کند که در آن پیکسلهای آب از خطوط، پنل ها و یا حجم های بی شکل به زیبایی از یک طرح گرافیکی به دیگری ادغام شوند و نتیجتا مجسمه ای سیال و رقصان را به وجود آورند.

منبع: archdaily

گردآوری و ترجمه در تحریریه پویانو| نزاکتی