طراحی معماری موزه نیترو اسکار نیمایر در برزیل

کسانی که از موزه هنرهای معاصر نیتروی یا اِم اِی سی بازدید کرده‌اند با اثری که در آن تکنیک حمایت ویژه‌ای از هنر می‌کند مواجه شده‌اند. پنج سال برای ساخت سازه‌ای چهارطبقه با سیصد کارکن که در سه شیفت عوض می‌شوند زمان لازم بود. 5500 تن مصالح استخراج شده و 3200k000 متر مکعب بتن استفاده شده است که برای بالابردن یک ساختمان 10 طبقه کافی است.

با 16 متر ارتفاع ، اِم اِی سی از روی زمین با یک پایه استوانه‌ای با 9 متر قطر بلند میشود که کل ساختمان را نگه می‌دارد.

شکل دایره‌ای 50 متر قطر و مساحتی حدود دو هزار مترمربع را پوشش میدهد و ضدآب و ضدحریق است. رمپ بزرگ بتن قرمز خارجی از طریق منحنی آزاد 89 متری بازدیدکنندگان را به ورودی‌ها در طبقات فوقانی می‌رساند. ورودی طبقه اول پذیرش و اداری است. درست بالای طبقه دوم سالن نمایشگاه مرکزی که توسط بالکن مدور شیشه‌ای احاطه شده است قرار داد. همچنین در نمایشگاه‌ها مجموعا هزار مترمربع فضا برای داشتن چشماندازی پانوراما از خلیج گوانا بارا در دسترس است.

شیشه‌های اِم اِی سی منحصرا برای این پروژه ساخته شد. سه تایی 70 تیغه ، 18 میلی متر ضخامت و به رنگ برنز می‌باشند. هر نوار 4.80 متر ارتفاع و 1.85 متر پهنا دارد. فریم‌ها 40 پروفیل استیل هستند و نسبت به سطح افقی مایل شده‌اند. شیشه فوق العاده مداوم وزن معادل 20 نفر را تحمل می‌کند. بالاترین طبقه نیز برای فضای نمایشگاهی طراحی شده‌است. کف با 3000 مترمربع موکت آبی پوشانده شده‌است.

در حرکت به سمت پایین ، بازدیدکنندگان می‌توانند یک سالن 60 نفره و فضایی که برای رستوران منظور شده‌است پیدا کنند ، جایی که یک تکه پنجره باریک به صورت افقی قرار گرفته مقابل نما نگاهی گذار از زیبایی خلیج فراهم می‌کند. به علاوه مرکز نیرو با 800 KVA ، پمپ آب ، دو مخزن آب با 6000 مترمکعب گنجایش در اینجا قرار دارد.

کل موزه با توجه به طراحی مبلمان آنا ماریا نیمایر تنظیم شده بود. طراحی سازه بر عهده مهندس Bruno Contarini بود کسی که با اسکار نیمایر در بسیاری از پروژه‌های دیگر مانند سازه انقلابی دانشگاه کنستانتین در الجزایر کار کرده‌است.

ساختار اِم اِی سی با توجه به نوع کار ، فرم آزاد در فضا تنها با یک پایه مرکزی و شکل دایره ، پیچیده است. سازه برای تحمل بار 400 کیلوگرم بر مترمربع و سرعت باد تا بیش از 200 کیلومتر در ساعت طراحی شده است.

کار نورپردازی محیطی و نورپردازی مونومنتال(نمادین) توسط پیتر گاسپر صورت گرفته است. در سالن نمایشگاه مرکزی نور حاصل از سیستم نور تکنیکال برای نورپردازی محیطی استفاده شده است. انعکاس روی دیوارها و نور از نورگیر سقفی کل محیط را شامل می‌شود.

همین اتفاق در طبقه بالا نیز رخ می‌دهد. از داخل گچبری ، بستر تقاطع با سقف را شکل می‌دهد ، خوبه‌خود یک نور غیر مستقیم را داخل کرده که به آرامی کل فضا را اشباع می‌کند.

در بخش خارجی ، بنا با 34 چراغ هواپیما که در زیر سطح آب در پایه موزه نصب شده‌اند روشن می‌شود. چراغ‌ها روی روشنایی ساختمان اصلی تاکید می‌کند. نور مماس به سمت بالا ادامه می‌یابد و به آسمان می‌رسد!