طراحی داخلی مرکز بیمارستانی دانشگاه مونترال / CannonDesign + NEUF architect(e)s

معمار: CannonDesign + NEUF architect(e)s

موقعیت: مونترال، کبک، کانادا

زیربنا: 270 هزار مترمربع

سال: 2017

پس از تقریبا یک دهه کار، گروه معماری CannonDesign + NEUF architect مفتخر است که تکمیل فاز اول مرکز بیمارستانی دانشگاه مونترال (CHUM) را اعلام کند. موسسه آموزشی CHUM که پروژه آن در 2009 آغاز شد، بزرگترین پروژه ساختمانی برای خدمات بهداشتی در آمریکای شمالی و بزرگترین پروژه مشارکتی عمومی- خصوصی در تاریخ کانادا است. تا کنون این ساختمان احیای بخش هسته شهری مونترال را شروع کرده‌است.

تسریع دسترسی عمومی

در این پروژه که از ابتدا بعنوان یک پروژه با دو فاز در نظر گرفته شده‌بود، تیم طراحان طراحی ترکیب‌بندی محوطه دانشگاه و معماری آن را مجددا سازماندهی کردند تا توسعه آن به نحوی چشمگیر تسریع شود. در نتیجه، فاز اول که اکنون تکمیل شده امکانات هسته خدمات سلامت بیمارستان را در خود جای داده، از جمله تمام اتاق‌های بیماران، تمام اتاق‌های جراحی، بخش‌های تشخیصی و درمانی، مجموعه آنکولوژی، بخش‌های اداری، یک مرکز کنفرانس، تعدادی فضاهای سیار و یک پارکینگ اضافه برای فاز دوم. این‌ها به شهروندان کبک این امکان را می‌دهد که از این زیرساخت مدرن و بشدت مورد نیاز برای مراقبت‌های سلامتی چندین سال زودتر از آنچه پیش‌بینی می‌شد بهره ببرند.

با زیرساخت‌های اجتماعی و نوسازی شهری بعنوان اجزای جدایی‌ناپذیر این طراحی، این مجموعه بیست و دو طبقه با مساحت بیش از 270 هزار مترمربع، اشغال کامل دو بلوک شهری و اتصال دوباره بافت شهری و حوزه خدمات سلامت مونترال نقش مهمی را در احیای بخش شرقی مرکز شهر مونترال ایفا خواهدکرد. در ارتباط با کلیت کار، تیم طراحی تمام مقیاس‌ها از جمله عنصر بزرگ‌مقیاس شهری، بافت محلی همسایگی و مقیاس کوچک انسانی را در پروژه که هدف آن محلی برای معالجه انسان است، مد نظر قرار دادند.

آزاد کیکمانیان، معمار و عضو گروه معماری NEUF اینگونه توضیح می‌دهد: «امروز با قدم زدن در فضاهای تکمیل شده، شاهد کیفیت‌های فضایی‌ای هستیم که فراتر از پیش‌بینی ما است.» وی در ادامه می‌افزاید: «زمانی که مردم در نهایت شروع به کشف لحظات معماری‌ای نمایند که در این فضا خلق شده، از فضاهای عمومی مشابه آنچه در موزه ها می‌بینیم تا فضاهای کلینیکی مدرن، و ما معتقدیم که این ساختمان در بازتعریف تصور ساکنین مونترال از آنچه که یک بیمارستان نامیده می‌شود کاملا موفق خواهد بود.»

در فرآیند طراحی، تیم طراح بطور مداوم برای کیفیت طراحی خلاقیت به خرج دادند. از جمله این خلاقیت‌ها می‌توان به این نمونه‌ها اشاره کرد: طراحی پارامتریک پوسته ساختمان، استفاده از مدل‌های پرینت سه‌بعدی در هماهنگ‌سازی، رویکرد خلاقانه در یکپارچه‌سازی اجزای موروثی با ارزش و استفاده فراوان از تکنولوژی برای تسهیل ارتباطات افراد تیم از سرتاسر جهان.

از منظر ارائه خدمات بهداشت و درمان، هر یک از 772 اتاق دارای فضای کافی برای حضور اعضای خانواده بیمار هستند و پنجره‌های وسیع اتاق‌ها برخی از چشم‌اندازهای عالی شهر را فراهم می‌کنند. تمام ساختمان با پیروی از اصول جهانی طراحی شده‌اند، و به نحوی اثرگذار اکثریت 12 هزار اتاق این مجموعه با الگوبرداری از تعداد اندکی از نمونه‌های استاندارد اتاق ساخته شده‌اند. «خلق چنین مجموعه خدمات بهداشتی و درمانی نیازمند نگریستن به پروژه از چشم‌اندازهای متعددی بود، اما این تیم طراحی روی تخخص سلامتی سرمایه‌گذاری نمودند تا تجربه بیمار در درجه اول اهمیت قرار گیرد.

هنر در دل معماری

فراتر از التزام دولت به اختصاص حداقل یک درصد از بودجه توسعه عمومی به بکارگیری هنر، این مجموعه سیزده قطعه بزرگ‌مقیاس از آثار هنری را در طراحی خود جای داده و نهایتا بیشترین تمرکز بر هنر جمعی را در مونترال پس از اکسپوی 1967 داشته‌است.

طراحی داخلی مرکز بیمارستانی کیکمانیان در مورد طراحی این مجموعه چنین اظهر داشت: «ما هنر را مستقیما به نحوی با معماری مجموعه ادغام کرده‌ای که مرزهای میان این دو نامعلوم است و تجربه‌ای انسانی‌تر را برای بازدیدکنندگان و کادر پرسنل مجموعه فراهم می‌کند.» وی در ادامه افزود: «در واقع، بسیاری از اجزای ساختمان‌ها خودشان می‌توانند بعنوان یک اثر هنری تلقی شوند، از جمله آمفی‌تئاتر، برج بازسازی شده کلیسا، خانه «گارت» و فضای مراقبه –که در کنار هم مجموعه‌ای را شکل می‌دهند که خیابان «سنت دنیس» را جانی تازه می‌بخشد. شاید بهترین نمونه، پل هوایی‌ای با قوس نیمه‌شفافش باشد که اکنون روی خیابان «سانگینت» قرار گرفته‌است.»