رستوران پمپیدو متز ؛ مرکز متز پمپیدو، در سال 2010 به پایان رسید. این مرکز که ایده شیگرو بان بود، به سرعت به نمادی معمارانه نه فقط برای شهر متز، بلکه برای منطقه و حتی کشور فرانسه تبدیل شد. با توجه به تعداد زیاد بازدید کنندگان از موزه و رستوران ، خیلی زود نیاز به فضاهای غذاخوری داخلی در تراس، احساس شد.

معماران : معماران استودیو لادا

محل: شهر متز در فرانسه

معمار مسئول: کریستف آبرتین

معمار همکار: بنوا سیند – استودیو لادا

مساحت : 100 متر مربع

سال بهره برداری پروژه: 2015

عکس: لوئیس دیاز دیاز

به هر حال، ایده ایجاد رابطی در ساختمان موجود، بدون درک اهمیت مفاهیم یکپارچگی معمارانه قابل تصور نیست – در واقع مداخله، نماها و حجم ساختار موجود را تغییر می داد.

چگونه می توان به افزودن 100 متر مربع فکر کرد و این مساحت را در ساختمان مرکز متز پمپیدو ساخت؟ در مقایسه با ساختمان عظیم و جسورانه مثل پر به نظر می آمد. بهترین راه برای مداخله در همچین شاهکاری چه خواهد بود، و چه موقعیت یابی باید انتخاب شود ؟

پاسخ ما دور و جدا کردن خودمان، از معماری موجود بود. این استقلال، با توجه به دیدگاه ما، بهترین راه حل برای مسالهء هویت و ترکیب، بین معماری های هم زیست است. سعی می کردیم دقت و زیبایی حفظ شود، در حالی که به شدت به کار شیگرو بان احترام می گذاشتیم. آنچه که ما به ساختمان افزودیم، به اثر موجود و شخصیتش احترام می گذارد، و همزمان هویت و معنای ویژه ای نیز به آن می بخشد.

حجم از سازه یکپارچهء شیشه ای تشکیل شده است – و کاملا از نظر واژگان معماری و انتخاب مصالح از موزه (مثلا استفاده از چوب، اشکال بزرگ سفید و پنجره های قاب گرفته) متمایز می شود.

فریبنده گی، انتزاعی و ناملموس بودن، به کمک بازتاب ها بر اشکال روشن محقق شده است. چون لبه های بام توسط پنجره ها پنهان شده است، به نظر می رسد که بامی وجود ندارد. سی و سه تیغهء نازک سفید با ساختاری پوشاننده اطراف فضای رستوران را در بر می گیرد.

اتاق جدید رستوران، به عنوان بسط و توسعه جدیدی نیست، ولی مثل شی مستقلی ظاهر می شود، تا از تماس با محیط اطرافش جلوگیری کند. در حالی که ساختار جدید رستوران به سادگی در جایش قرار می گیرد و یکپارچگی موزه حفظ می شود – و اگر روزی نیاز باشد، به راحتی می تواند برداشته شود.

محیط کوچکی با تراس ها و فضای اطرافش به کمک معماری جدید به وجود می آید. گرچه خطوط شکل دهنده حجم معماری، ساده و خالص هستند، وقتی که به انتخاب مصالح می رسد، رویکردی جسورانه را انتخاب کرده ایم. در تلاش برای ارتباط بین ساختمان با منطقه لورن، سه صنعت تجاری محلی بر روی این پروژه بکار رفته است:

شیشه و کریستال

در طول قرون، منطقه لورن در تسلط بر هنر تولید شیشه و کریستال مشهور بوده است. نماهای فضای جدید با استفاده از سطوح بزرگ شیشه ایجاد می شود. برخی از شیشه ها منحنی هستند که با هم بر قاب فلزی سوار هستند و با ابری از نقاط پوشیده شده اند. شکل های گرد و براق مثل ادای احترامی صنعت گران، حرفه ء شیشه سازی در منطقه لورن باشد.

سفال و سرامیک

از منطقه لونویل تا سنت سلمنت و لنوی، هنر سرامیک، مینای کاری و سفالگری نیز میراث فرهنگی مهمی در منطقه لورن بوده است. انتخاب کفسازی به این تجارت اشاره دارد، که بصورت الگوی پیوسته و عالی بین تراس و کف رستوران اجرا شده است.

نساجی و بافندگی

در منطقه ووگ از قرن 19 و 20 ، توسعه صنعت نساجی رواج داشته است. ما به خصوص به الگوهای تولید شدهء و تکنیک های موجی و منحصر به فرد علاقه مند هستیم، که باعث تولید پارچه های خیلی ممتازی می شود. پرده بزرگ و سفیدی برای حفاظ وجود دارد که فضای داخلی را هر موقع که نیاز باشد می پوشاند. به ویژه برای جلوگیری از مشکلات نور مستقیم خورشید یا گرمای بیش از حد گرم این پرده ها تعبیه شده اند. این بخش منحصر به فرد کار در کارگاه خانه گارنیر تیبات (در منطقه ووگ) دوخته شد. پارچه سفید، الگوی هندسی ماهرانه ای دارد و تقریبا به شکل غیر قابل مشاهده ای در زوایای خاصی قابل نصب شده است، و از طریق حالت های مختلف زرق و برق چین های سفید دیده می شود.

با این سه نوع سطح مختلف (شیشه، کفپوش و پرده)، سه صنعت سنتی در منطقه لورن به کار رفتند، و با الگوی ماتریسی وگرافیکی مدرن، با همکاری طراح گرافیک، مورگان فورتمز ایجاد شدند.

منبع: ARCHDAILY

تحریریه پویانو| غفاری