طراحی و معماری دانشگاه مرکز سرطان آریزونا ؛ هدف اساسی این پروژه، آوردن بالاترین حد استاندارد به مرکز سرطان فونیکس از طریق یک مدل میان‌رشته‌ای و با استفاده از مدرن‌ترین تکنولوژی‌ها بوده‌است. این مرکز سرطان اولین بخش مراقبت پزشکی بیمارستانی در پردیس پزشکی فونیکس است. ساختمان با زیربنای 220000 فوت‌ مربع شامل فضاهایی برای آنکولوژی تابشی، عکسبرداری تشخیصی، آندوسکوپی و رادیولوژی تداخلی، اتاق‌های معاینه و عمل، یک مرکز حمایت و سلامتی، یک بخش تزریقات و یک داروخانه بیمارستانی است. یک فضای سبز ایمن برای فعالیت‌های تسکینی در خارج از لابی اصلی واقع شده‌است و می‌تواند برای اجتماعات فضای باز نیز مورد استفاده قرار گیرد.

معماری : ZGF Architects

موقعیت: فونیکس، آریزونا، ایالات متحده آمریکا

زیربنا: 220000 فوت‌مربع

سال: 2015

یک ترکیب‌بندی سنجیده شده برای شیشه، فلز مسی رنگ، و یک سنگ خنثی، تجلی معماری ساختمان را شکل می‌دهد، که مستقیما به تجربه بیماران مربوط می‌شود –آسایش آنها، امنیت و گرمای محیط – درحالی‌که در ضمن آن هویتی یگانه برای ساختمان پردیس فراهم می‌کند. سنگ تراورتن – که با مجموعه رنگی اقلیم بیابانی هماهنگ است، به محیط پیاده‌رو مقیاس مناسب می‌بخشد و ساختمان را روی زمین می‌نشاند. این سنگ به داخل و به فضاهای اصلی انتظار جاری می‌شود و بیرون را به داخل می‌آورد. فضاهای انتظار در هر طبقه در بیرون به صورت یک حجم شیشه‌ای دیده می‌شوند که در مرکز ساختمان به بالا کشیده می‌شود، و با سایبان‌های شیشه‌ای افقی –که مواد سازنده آن برای محافظت افراد داخل ساختمان از اشعه خورشید دارای غلظت بالای مواد تشکیل‌دهنده هستند- مفصل‌دار شده‌اند. از آن‌جا که رفتار خورشید در هر وجه ساختمان متفاوت است، نمای دوبخشی در غرب و شرق بنا با یک لایه خارجی از سایبان فلزی تا شده و سوراخ‌دار پوشیده شده که اتاق‌های معاینه و اتاق‌های اداری را از تابش مستقیم نور خورشید در صبح و غروب محافظت می‌کند، به کنترل جذب گرما کمک می‌کند و احساس خصوصی بودن فضا را ایجاد می‌کند، درحالیکه امکان دیدن مناظر را بدون هیچ مانعی در پیش چشم فراهم می‌کند. این پروژه نشان طلای LEED را هدف خود قرار داده‌است.

مصالح و مبلمان به‌کار رفته در فضاهای داخلی این مرکز خدمات درمانی را با گرما و مهمان‌پذیری همراه کرده‌است. منظر و احساس محیط داخلی با طراحی زیبای لابی، پنجره‌های سقف تا کف و یک کافه، بیشتر یادآور و نزدیک به فضای یک هتل است. سنگ تراورتن، در طیف متنوعی از رنگ‌های کرم، قهوه‌ای مایل به زرد، و قهوه‌ای، که در خارج ساختمان به کار رفته‌است، به فضاهای عمومی داخلی راه یافته، تمام جنبه‌های ساختمان را متحد ساخته و با زمینه بیابانی ساختمان ارتباط برقرار کرده‌است. در هر طبقه، آسانسور عمومی رو به یک دیوار چوبی با اعداد نوشته‌شده گرافیکی بزرگ و از لحاظ رنگ در تضاد با رنگ چوب باز می‌شود تا شماره طبقه‌ای که آسانسور در آن ایستاده‌است به وضوح مشاهده شود. سرویس‌های بهداشتی عمومی به طور مجزا در پشت این دیوارهای چوبی جاسازی شده‌اند. سالن‌های انتظار بزرگ در هر طبقه، در نزدیکی آسانسورها، فرش شده و با صندلی و مبلمان در رنگهای غالباً روشن و خنثی مبله شده‌است. با استفاده از دیوارهای جداکننده ساخته شده از باریکه‌های چوب و ترکیبی از شیشه‌های قلمکاری شده در سالن‌ها و پیشخوان پذیرش در طبقه دوم، حس منحصربفردی از شفافیت در فضا حاکم شده‌است. درحالیکه فضاهای کلینیکی اغلب نمایانگر امکانات پزشکیشان هستند، مجموعه رنگی خنثی ادامه می‌یابد و کل مجموعه را به هم پیوند می‌دهد. تمام اتاق‌های معاینه و درمانی به نور طبیعی دسترسی دارند که از طریق پنجره‌های کف تا سقف در تمام وجوه ساختمان تامین می‌شود. نماهایی از ساختمان که نور مزاحم خورشید را دریافت می‌کنند دارای مجموعه‌ای از صفحات متخلخل هستند که شدت تابش آفتاب را کم کرده و آسایش بیماران را تامین می‌کنند.

توصیف محصول

نماهای شرقی و غربی با یک سیستم سایه‌اندازی پوشانده شده‌اند که متشکل از پنل‌های کامپوزیت مستطیلی تکرارشونده و دارای حفره‌های به قطر نیم اینچ هستند، که دارای 40 درصد فاکتور گشودگی هستند پنل‌ها یک‌بار و به میزان حساب شده تا خورده‌اند و رو به بیرون خم شده‌اند تا از داخل منظری از محیط بیابانی اطراف را در سایه نمایش دهند. این مجموعه مسی رنگ، رنگ‌بندی صحرا را از محیط اطراف خود گرفته، و یک زیبایی مبتنی بر زمینه به پروزه افزوده شده است.

منبع: archdaily

گردآوری و ترجمه تحریریه پویانو|فاطمه زنگی