توسعه آرامگاه گابیو در نتیجه مطالعات انجام شده در رابطه با ساختمان‌های عمومی شهری، انجام شد. از یک سو، آخرین فاز توسعه گورستان تاریخی شهر گابیو در این طرح انجام شده است. با توجه به اینکه شهر گابیو یکی از مهم‌ترین شهرهای متعلق به قرون وسطی در ایتالیا است. از سوی دیگر، این طرح معنا و مرکزیت این مجموعه را در فضای شهری، بازتعریف خواهد کرد.

معماران: Andrea Dragoni, Francesco Pes

مکان: گابیو پروگیا ، ایتالیا

مساحت: 1800 مترمربع

سال ساخت:2011

(سایت پلان)

این طرح در یک ساختار شهری قرار دارد که متشکل از بلوک‌های برجسته با ابعادی واضح است و این بلوک‌ها در یک طرح منظم خطی چیده شده‌اند و بازتابی نمادین از طرح‌های روستایی هستند که چشم‌انداز محیط اطراف و شهر تاریخی گابیو را توصیف می‌کنند.

بر این ایده‌ که مختص این زیستگاه شهری است، بوسیله گنجاندن محفظه‌هایی مکعبی شکل در مقیاسی وسیع تاکید شده است. این محفظه‌ها طراحی شده‌اند تا به مثابه فضاهایی باز نیز باشند و ساختاری دارای ریتم فضایی را، تولید کنند.

(مقطع)

این فضاها الهام گرفته از فضاهای آسمانی (Skyspaces) هستند که جیمز تورل (James Turrell) آن‌ها را برای اولین بار طراحی کرده است. این فضاها با هدف خلق محیط‌های شهری لذت‌بخش، ساخته شده‌اند که مستقل از گورستان عمل می‌کنند و فرصتی برای توقف و تامل بوجود می‌آورند. این فضاها، مربع سکوت هستند که سقف آن‌ها باز است و این سقف باز مانند پنجره‌ای رو به آسمان است.

بدین ترتیب آسمان قاب بندی شده است و ذهن را به سوی دیدی نامرئی، می‌گشاید و تفکر و دیدی رها از جاذبه زمین را ممکن می‌سازد و فضایی روحانی و دارای حس تعلیق را خلق می‌کند.

(مقطع)

این ارتباط با آسمان بر آن است تا فضا و زمان را نیز تعریف کند، در این حالت شما می‌توانید خودتان را بازیابید. این فضا می‌تواند افق دید و فکر را به سمت بالا حرکت دهد و استعاره‌ای از مرزهای بهشت باشد، آخرین افق زندگی ما در یک شهر مدرن. این افق به طور همزمان به سوی آسمان نیز کشیده می‌شود و پنجره لئون باتیستا آلبرتی را دوباره تفسیر و بازسازی می‌کند. این پنجره مانند یک آستانه است و معمار بزرگ عهد رنسانس آن را(پنجره) به شکل تنها عنصر معماری تصور می‌کند که می‌تواند آرامش را به تدریج در روح انسان تزریق کند. و این آرامش بوسیله خلا روحانی و الهی برانگیخته شده است و از بالا نازل شده است و ما را به حالت آرام و تزلزل ناپذیر روح باز می‌گرداند که بدون این حالت انسان نمی‌تواند بر سختی‌های زندگی غلبه کند.

فضای درون این مربع‌های سکوت، بوسیله یک سری چیدمان‌های هنری که مختص سایت هستند و به طور دائم در آن وجود دارند، جذاب‌تر شده است. این چیدمان‌ها از اثرات تغییر کننده نور و سایه در طول روز بهره می‌برند. این چیدمان‌ها بوسیله دو هنرمند برجسته ایتالیایی خلق شده‌اند، و همکاری با آن‌ها از مراحل اولیه پروژه آغاز شد.

این همکاری در ارتباطی تنگاتنگ با معمار این مجموعه انجام شد تا فضایی جدید برای سکوت، آرامش، و مراقبه در شهر تعریف شود و بوجود آید.

بر اساس گفته ویلیام ریچارد، انسان‌ها نمی‌توانند جهان را به شکل یک کل واحد درک کنند. آن‌ها باید در مرحله اول از آن دور شوند و پس از دست یافتن به این جدایی است که می‌توانند به فهم درستی از جهان برسند.

در این راستا، ساختمان می‌تواند همچون مدلی کوچک شده از جهان دیده شود؛ ساختمان نظامی را به نمایش می‌گذارد که ما نمی‌توانیم آن را به شکل مستقیم در دنیا تجربه کنیم، اما در عین حال این نظام را با وجود محدودیت‌های یک ساختمان برای ما ملموس می‌سازد، مانند محدودیت‌هایی که در این جهان وجود دارند.

منبع: archdaily

گرداوری و ترجمه در تحریریه پویانو|علمی