تالار بزرگ ملی نمایش در شهر پکن
تالار بزرگ ملی نمایش در شهر پکن
تالار بزرگ ملی نمایش در شهر پکن، بخشی از پروژه‌های غول‌آسایی است که چینی‌ها در رقابت با تمامی شاهکارهای معماری جهان برپا می‌کنند. این بنا،برمبنای طرحی از پاول آندرو(Paul Andreu) بر یک پلان مدور و به فرم یک گنبد بسیار بزرگ ساخته شده و مساحت آن 500/149متر مربع است. بیشترین و کمترین قطر پوسته تیتانیومی روی این گنبد به‌ترتیب، 213 و 144متر است و ارتفاعی برابر با 46 متر دارد. فاصله میان پوسته‌ها را با یک تیغه شیشه‌ای پر کرده‌اند. نور خورشید از این شیشه‌ها به داخل تابیده و آنرا از روشنایی روز بهره‌مند می‌سازد. شب‌هنگام نیز می‌توان از بیرون، فضای داخلی که به زیبایی نورپردازی شده را به‌خوبی مشاهده کرد.
تالار بزرگ ملی نمایش در پکن علاوه بر فضاهای نمایشگاهی و هنری، مراکز خرید، رستوران و سالن انتظار، سه بخش مهم را نیز در خود جای داده که یکی، سالن اپرا با 2416 صندلی؛ دیگری، سالن کنسرت با 2017 صندلی؛ و آخری، سالن نمایش با 1040 صندلی است.
سالن اپرا به‌عنوان مهمترین بخش، از لحاظ مکانی در مرکز قرار گرفته و دو سالن دیگر در طرفین آن واقع شده‌اند. ورودی و خروجی‌ها را چنان طراحی کرده‌اند که ضمن حفظ استقلال هریک از بخش‌های داخلی، تردد را بسیار تسهیل نماید و بنابراین، ازدحام جمعیت در اینجا مفهومی نمی‌یابد.
در‌واقع، سازندگان و طراحان به‌عمد شرایطی آفریده‌اند که بازدیدکنندگان، به‌تدریج از هر بخش به بخش دیگر وارد شوند و هیچ نقل‌و‌انتقالی، ناگهانی رخ ندهد. دیوارها نیز گرچه مسئول ایجاد فاصله‌اند اما چنان طراحی و اجرا شده‌اند که هیچ خللی در انسجام فضاهای داخلی ایجاد نکرده‌اند. این ویژگی خصوصا، در سالن اپرا بیشتر جلب توجه می‌کند: میهمانان از میان راهرو بزرگی با دیوارهای طلایی می‌گذرند و گویی با هر قدم، از محیط بیرون دورتر می‌شوند اما در همان حال، از سمت لابی دیده می‌شوند.
در بالاترین ارتفاع این گنبد، سالنی ساخته شده که بر تمامی مناظر شهر مشرف است و چشم‌اندازی از پکن را در معرض دید می‌گذارد که از هیچ‌کجای دیگر نمی‌توان دید. این مرکز فرهنگی عظیم که به‌مانند یک جزیره از میان دریاچه برآمده و به‌واسطه یک زیرگذر شیشه‌ای بطول 60 متر به ساحل وصل شده، فقط پانصد متر از میدان تیانانمن و شهر ممنوعه فاصله دارد. همجواری این دو بافت جدید و تاریخی، نشانگر شادابی و سرزندگی معماری در سرزمینی است که مردم آن ضمن حرکت به سمت مدرنیته، می‌کوشند ریشه‌های فرهنگی و تاریخی خود را نیز حفظ کرده و همه چیز را در تعادل نگه دارند. بدین ترتیب، می‌توان این بنای عظیم با تمام جنبه‌های امروزی آنرا، در واقع بخشی از بافت شهر و تداوم معماری پکن به‌شمار آورد و نه عنصری در برابر آن.