زمینی که این بنای یادبود در آن ساخته شده است، پارک کوچکی است که در قسمت غربی یک مرکز تاریخی در سانتیاگو قرار دارد. این پارک بوسیله یک سری ساختمان‌های دو یا سه طبقه احاطه شده است، که جدا از هم و در نیمه اول قرن 20 ساخته شده‌اند. اینجا است که ضمیر نادیده گرفته شده شهر را در خود جای داده است، همراه با: یک بیمارستان کوچک، یک کلیسا، دفاتر اداری، و یک موسسه خیریه که پدر هورتادو در سال 1994 آن را پایه گذاری کرد.

پروژه: بنای یاد بود سن آلبرتو هورتادو (San Alberto Hurtado)

معماران: گروه معماری Undurraga Devés

مکان: منطقه متروپلیتن (Región Metropolitana)، شیلی

تیم طراحی: Soledad Fernández

مساحت: 708 مترمربع

سال ساخت:2010

تهیه عکس: Sergio Pirrone

استراتژی در آن زمان این بود که منطقه‌ای سبز در این ناحیه ایجاد شود که خدماتی را نیز به کارکنان ساختمان‌هایی که در اطراف این مکان مقدس قرار دارند، ارائه دهد. گذرگاهی که در طول این ساختمان ساخته شده، مانند ستون فقرات این مجموعه است که ارتفاع آن در برخی نقاط تا 5 متر پایین‌تر از سطح پارک نیز می‌رسد. در قسمت انتهایی این معبر آرامگاه سنت و یک کلیسای کوچک وجود دارد. این ساختمان‌ها از قسمت میانی باغ به سختی قابل دیدن هستند، که با محوطه سازی هوشمندانه رابطه‌ای مکمل با ساختمان‌هایی که از قبل وجود داشته‌اند، شکل گرفته است.

این بنای یادبود منسجم به افتخار فعالیت‌های پدر هورتادو در طول دوران زندگی‌اش، ساخته شده است. او یک قدیس اهل شیلی است که زندگی خودش را وقف افراد بسیار محروم جامعه کرد. این بنای یادبود یک ساختمان بتنی کوچک است که در قسمت شرقی پارک قرار دارد و از این قسمت پارک مردم می‌توانند در پس زمینه، دیدی فوق‌العاده و اجمالی به کوه‌های با شکوه آند داشته باشند. در این بخش، بازترین فضای پارک وجود دارد و گویی جغرافیا بر این محیط چیره شده است و این بنا را از محیط شهری که آن را احاطه کرده است، متمایز ساخته است. ارتفاع این بنا از ساختمان‌هایی که از قبل در این منطقه و  در اطراف آن وجود داشته‌اند، فراتر نمی‌رود.

این بنای یادبود گویی به بناهای موجود در اطراف آن متصل شده است و مانند یک مفصل عمل می‌کند و نقطه اتصالی برای ساخت و سازهای قدیمی با بناهایی است که اخیرا در این منطقه ساخته شده‌اند و این ویژگی مشخصه این مکان مقدس است.

سکوت و آرامش از ویژگی‌‌های بارز این بنای یادبود هستند و بنایی با این ویژگی‌ها افراد را به سوی کشف امکانات درون آن راهنمایی می‌کند. در واقع این بنا مانند یک توده متراکم و شفاف است که از فضای بیرون همچون دیواری به نظر می‌رسد و فضای داخلی آن روشن و دارای نور است. از اینجا بود که این دیوار بتنی همراه با بلوک‌های شیشه‌ای موجود در آن بوجود آمد و در واقع حجم و رنگ، در ترکیب با یکدیگر یک نمای واحد را خلق کرد. در حالی که در فضای داخلی دیوار ساختمان تکه تکه به نظر می‌رسد و گویی نور به درون آن رسوخ کرده است.

زمانی که بازدیدکنندگان از آستانه و درب ساختمان عبور می‌کنند و وارد فضای داخلی می‌شوند، با یک فضای فشرده مواجه می‌شوند که پس از یک دور چرخیدن در آن به سوی یک رمپ و بالا رفتن از آن دعوت می‌شوند. این رمپ طبقات مختلف ساختمان را به یکدیگر متصل می‌کند. نوری که بوسیله آجرهای شیشه‌ای فیلتر می‌شود و سپس وارد فضای داخلی می‌شود، حالتی معنوی را خلق می‌کند؛ ویژگی‌ای که بر سادگی بیش از حد مصالح تاکیدی مجدد می‌کند، مانند: بتن، چوب کاج سفید شده، و رنگ سفیددیوارها. دیدهای متنوع و موربی که در هنگام بالا رفتن از رمپ بوجود می‌آیند بر سه بعدی بودن فضاهای داخلی تاکید می‌کنند.

منبع: archdaily

تحریریه پویانو| علمی